Ninguén sabía explicar como chegara o home ao picoroto do chamado miliario cero que hai en Armanyá, diante da Subdelegación do Goberno, pero o caso é que Pelúdez tiña todo o corpo encima da pedra.
Cando o vexo fai por compoñer a estampa dun senador de Roma dándolle á parola:
—Dios dea boas tardes a todos...!
A nai co pariu! E non está a falar en modo Trapacero?
—Me sescucha? Me sentende? Me senterio?
—Baixe, Pelúdez, que se vai esmagar os miolos contra o chan! Como foi quen de subir ata alí?
—Tiña que facelo. Mañá guindamos o pregonicio e non quería chegar ao Concello sen desbotar os medos escénicos cun ensaio xeral nas alturas do poder.
—Para que fose xeral, faltáballe a Filo.
—Diso nada, camarada. Eu á miña Filomena téñoa tan presente, que aínda que non estea ao meu carón, sei se ese día comeu allo ou leituga.
—Coma se fose un poltergeist.
—Talismente, pero en plan hixiénico, sen eses zumes de chícharos que poñen nas penínculas.
Un coche da Policía Local xa chegara no seu auxilio para baixalo do monolito, ou como el dicía, «do milenario».
—Xa ten preparado o que vai dicir?
—Supresticiamente.
—Ou sexa...?
—Que nin raposa idea.
—Pues está a menos de vinte e catro horas do evento.
—A min tanto me ten se hai vento, como se chove a caldeiros. Os meus sentimentos por Lugo non se moven ó albur das isobaras. O meu peito non cobiza xefaturas.
—Falando semella vostede Cándido Carreiras.
—Non o dubido, pero escoitando sonlle máis de Cristo Meixide. Sempre cítrico! Moi cítrico!
Como ten por lei nestes últimos anos, Pelúdez chegou a Lugo un día antes que a familia.
—É un costume que adeprendín de meu pai. Lembro que dicía: «Vaias onde vaias, ti camiña diante das saias».
—É un consello machista?
—Non, é un consello para non quedar de pé se quedan poucas butacas.
—O que dixen.
Fomos cara á Praza do Campo porque o home quería botarlle un ollo á fonte.
—A ver se o teñen todo ben amañado para cando vaia saír o viño polas billas, non fora o demo que chegue o milagre de San Vicente e aínda haxa que facerlle un responso ao santo.
—A vostede non hai quen o gañe en previsor.
—Certo! Hoxe cheguei á unha e xa fun ás casetas, xa tomei o cienfalópodo cuns chineses e mais co Alfonso Lamas, cos avogados José Antonio Casas e Inmaculada Mourín. Xa falei con Ana Núñez Torre e máis xente; xa merquei O Mintireiro Verdadeiro, xa estiven cun tomboleiro e xa dei máis voltas que unha moa de muíño para deixar o coche perto das casetas, porque as prazas de aparcamento as deberon poñer en Sarria.
—Non me diga que ten coche!
— Non llo digo. Tróuxome o Saladino do Benedicto, que tiña que vir pagar a contrebución, e de paso, facer un importante empréstito comercial.
—Caramba! E se pode saber de que vai?
—Pódese. O tipo pagoume o xantar por telo acompañado toda a mañá.
—Pero iso non é un importante empréstito comercial, Pelúdez...!
—Non o será prá vostede, que nada na ambivalencia; pero para min, que estou en colgadura de pagos desde que inventaron o papel moeda, veume de carallo la vela, porque xa levo un día de festa sen abrir o peto. E coma xa hai anos que me saquei da black, pois iso...
—Tiña unha tarxeta black?
—Tiña unha chea de merda, que se non era black, era marrón intenso, pero perdina no monte do Buxo.
—E non a deu de baixa?
—Prá que? Pensas que de tanto vir á cidade os xabarís xa saben manexar os caixeiros?
—Con vostede eu xa non penso nada.
—Máis che ten.
—Que lles vaia bonito no pregón. —Iso está feito. Levo escoitados 111 e malo será que non se me teña apegañado algo deles.
CORA
