A Filomena viña cos fociños revirados e a xente podía escoitala a varios metros sen necesidade de estarricar as orellas e sen que o impedisen as moitas gaitas que xa daquela percorren as rúas do centro.
—Dende luejo, a quen se lle conte que te diejas fotografar a carón dun porco, na contra de facelo coa túa muller…!
—Pero caraveliño do ceo, se mesmo saímos o día anterior beilando na Verbena antiga. Que por certo o Santy sacounos ben guapos, coma se fosemos un cadro de Renuar de moito pendello.
—Sacounos, pero vas ti o día seguinte e saes co Cesáreo, que van dicir os lectores do Pogreso que a ti tanto te ten porca como dama.
—As cortes non quitan o caliente, como dicía Antuán de San Exuperancio.
—As cortes..! Anda, pasa, porque é Domingo das Mozas, que senón… non sei que che faría!
—Amarme! Coma sempre!
—Si, tes ración. Ao final, es coma os xabarís; ou prendémoste nunha gaiola, ou hai que diejarte ceibe pola Ronda.
Os gaiteiros mestúranse coa xente que tamén viste o traxe galego e uns trinta entran no concello antes do desfile ata o parque para escoitar a Paloma Lugilde na súa ofrenda a Rosalía.
—Prá que logo digan —afirma a Vanesa—, en Lugo xa faciamos homenaxe ás mozas, ás mulleres e a Rosalía moito antes de que lles dera por saír coas peitugas ao aire, que máis que feministas semellan vacas de recría.
—Pois a min alégranme o ollo- corrixe Pelúdez.
—Alegrarancho, pero xa irei eu detrás prá entristecelo.
—Curullu! Non dixen nada. Aproveitando o paso polo feiral, a familia faise cunhas gafas luminiscentes que son a moda deste ano.
—Heinas estrear no concerto de Rozalén —anuncia Vanesa—, e serei a sensación.
—Vas repartir cartos? —pregúntalle o seu sogro— Dígoo porque se todo quisque levas esas lentes alumeadas, xa me contarás ti como chamas a atención dos presentes.
—Pois moi doadismamente, porque penso poñelas do revés.
—Se fas unha aportación tan revolucionaria coma esa, o máis probable é que sexas tremending tropi esta mesma noite. E pode que che imiten en todo o mundo! A moza que puxo as gafas do revés e vía á xente pernas arriba!
—Vostede ríase canto lle pete, que hoxe, grazas aos trasmallos sociais, hai unha morea de parvadas destas que crean escola e millóns de folloguers. Chámanlles influencers.
—Non o dubido, pero non penses que é cousa de hoxe. Nunca houbo no mundo un desabastecemento de pailarocos. O que pasa é que hoxe son máis visibles.
Aquilo parece desnimar á muller de Peludeciño, pero logo de dous minutos en silencio, volve á carga.
—E se as levo do revés e apagadas?
O pai cala. Xantamos e contra as cinco, coas rúas ateigadas de veciños e visitantes, chegamos ao concerto das bandas de música, non sen antes saudar ao catedrático Antonio Grandío, que viña ao fronte dun feixe de amigos de Coruña e Ourense, como Pedro Regojo, Fernando Matías Wirz e Ángel Jove.
—A pasalo ben! —díxolles Pelúdez.
Xa na praza de Santa María, sentan nas primeiras filas non foran quedar sen cadeiras.
—Eu vou facer a miña pequena homenaxe a Monserrat Caballé cun minuto de silencio- dixo a Filo.
—Si, mellor que sexa en silencio —encerellou Pelúdez—, porque ti comezas a canción con Ondiñas veñen… e a rematas cunha troita de pé…
—Chámase pupurri.
—Chámase xordeira, non ves que as troitas non poden ir polo mar?
As bandas do Rosal e de Xinzo emocionaron aos asistentes coas súas pezas cheas de allegros. Tamén anunciaran pró acto a de Sober, pero algo pasou.
—Lémbrome eu de cando estaban na banda de Sober o Tadeo Guitián, o Dositeo Guitián e mais o Luis Guitián —di o Pelúdez.
—Aos que tiñan outro apelido non os deixaban tocar? —pregunta Peludeciño.
—Bo, bo, bo… Non sabedes nada porque nacistes onte, coma quen di. Se tiverades 110 anos, coma El Pogreso e coma eu mesmo, poderíades falar con propiedade.
Máis tarde, xa na Horta do Seminario con Rozalén no escenario, as mulleres da familia puxeron as gafas e Vanesa, por suposto, levounas do revés.
—Viva o Domingo e vivan as Mozas!
