Tiñan todos moi ben postiños cos seus traxes tradicionais prá vivir o Domingo das Mozas máis enxebre que imaxinarse poda, pero logo dunha ollada ao grupo e de contalos un a un, decátome de que Pelúdez non está.
—E o xefe?
—O xefe, se se pode chamar así —di a Filo—, quedou cuns feirantes prá amañar non sei que choio. Calquera toleada das súas.
Non pasan uns segundos desde que remata de falar a muller cando escoitamos un murmurio da xente que vén da rúa de San Marcos cara a praza. Ollamos por saber o que acontece e comproba- mos que un dos paxaros antediluvianos do espectáculo Saurus avanza paseniño pola rúa pero facendo moito estrondo en cada pegada.
—Pum!!! Pum!!! Pum...!!!
Xa máis perto de nós resolvemos o misterio. Dentro do animal viaxa Pelúdez, que asoma a faciana polo medio das tripas do becho mentres berrega coma se petase un Tiranosaurius Rex con- tra o chan.
—Pum!!! Pum!!! Pum...!!!
—Mola mazo! Me renta! —di Jarrisonciño.
—O avó evolucionou! —berra a Piliña, influenciada polos Pokemons do irmán.
—Toleaches! —recíbeo a muller cando o ten de fronte.
—Non fales denantes de coñecer toda a información, non sexa que escorregues e teñas que retirar a gamba de onde a metiches —contéstalle o marido.
—Son todo orellas.
—E nós, e nós! —insiste o resto.
—Hoxe é o día do traxe tradicional e neste mundo non hai cousa con maior tradición cos dinosaurios, que xa veñen de cando non había nin pallozas no Cebreiro. Daquela falei cos de Saurus e chegamos a un acordo prá alugarlles este modeliño que tan ben me acae.
—Desde logo. Nunca te vin cun traxe tan axustado ás túas ideas.
—Pois causo admiración!
—Iso non o dubido! —Continuade logo coa pendencia —interrómpelles a Vanesa—. Xa é hora da ofrenda de Olga Novo a Rosalía e temos que chegar ao Parque.
—Máis que Parque de Rosalía este ano vai ser o Parque Xurásico, xúrocho!
Collemos polo Bispo Aguirre adiante e non hai festeiro que non saque o móbil prá inmortalizar aquela inimaxinable procesión fóra das pistas do Circo do Sol.
—Mira, papá; un paxaro antigo cun señor dentro! —dixo un pícaro.
—Mira, papá; un señor antigo que tragou un paxaro —di outro.
—É Pelúdez —aclaráballes a Filomena—, pódense achegar que non morde a non ser que lle dean cienfalópodo.
Con aquelas pintas non había maneira que a xente atendera as palabras de Olga, que por certo fixo unha peza moi ben traída, polo que a Filo suxírelle ao home:
—Peludo, é mellor que te refuxies no Pazo da Audiencia por- que estás a estragar a cerimonia e van dicir que somos uns antesistemáticos.
—Pois se me ven na Audiencia vai ser pior, porque pensarán que é unha crítica ao inmobilismo do Consello do Poder Xudicial.
—Pois logo métete no aparca- doiro do Pogreso e que che aturen alí ata que remate Olguiña.
Aquilo gustoulle máis, pero cando xa collía camiño do xornal, —Pum, pum pum...!!!—, a oferente finaliza a súa intervención e Pelúdez pega a volta onde estaba a familia —Pum, pum, pum...!!!—
—Dende luejo, polo menos podías deixar de facer a trapallada esa coa boca, porque unha cousa é levar o disfrace con dignidade e outra ben destinta, pregoar a mouros e cristiáns que somos apaiolados de nacemento.
—É que se non o fago non agarro ben o papel. É como se te vistes de Chiquito da Calzada e non andas dicindo todo o día: Jarl, al ataquerrr!!!
—Pois que sexa o último ano que vés de paxaro prehispánico sen avisar, porque me fas pasar uns bochornos abafantes e van pensar que aínda estou coa menorpausa.
—Xa quixeras que o pensasen. A que está coma unha rosa é a Reborita, verdade Vanesa? Pola túa nai non pasan os anos.
—Non lle faga caso, mamaíña. O que persegue este mentirán é que o convide a unhas racións de cienfalópodo.
—Pois vai conseguilo —di a Reborita—, porque hai tempo que non me dedican uns piropos tan retracheiros.
—Viva Reborita! Viva o Domingo das Mozas!
CORA
