Á PRIMEIRA hora da mañá a campaíña do móbil avísame de que entra unha mensaxe. Di así:
«Vou praló SPOT Estou subindo A Baqueriza SPOT Non te comprometas prá xantar SPOT Estou baixando A Baqueriza SPOT Chego axiña SPOT Colgo e pecho SPOT Pelúdez».
Agardaba este intre coma quen agarda a chegada dunha multa logo de que che fagan unha foto pola estrada, pero sendo o 3 de outubro non se podía supoñer cousa distinta. Si, era o día da aterraxe do festeiro. E xa andaba pola Baqueriza!
Deime a volta e levei o susto da miña vida, porque alí estaba el, correndo cos brazos abertos para zorregarme unha aperta desas que fan dano.
-Pero non estaba na Baqueriza?
—Estaba. O que pasa é que co troupoloutou do vehícalo, cando dei asinada a mensaxe do guasá, xa entrabamos na Estación dos Buses, e logo, entre que o mando e o deixo de mandar, xa chego eu ao Parque e...
—Polo que vexo, penetrou vostede de cheo nas novas tecnoloxías.
—Penetráronme. Por Reises puxéronme un Haifon e fixéronme un perfil no Feisbu, de xeito que poda atender a todos os meus folloguers, que a min, ao principio, non crea que me facía moita coña telos, pero logo xa me dixeron que a pesares do follo, non tiña nada de sexo.
—E cantos folloguers amorea?
—Non o sei, porque en realidade as que atenden o choio son a Filo e máis a Vanesa; ou sexa, as miñas managers comunitarias. Por certo, vou mirar en Notas, porque me deixaron posto un recuerdatorio.
O home dálle ao dedo con moita destreza ata que chega ás Notas e comeza a ler.
—A ver que pon: "Non te esquenzas de mercar o agasallo..." Ai, caravillo! Non lle dixen que este ano hai vinte que casaron no Cadramón a Vanesa e o Peludeciño! Como pasa o tempo! E claro, pensan facer unha festa que sexa ben soada.
—E pídenlle un agasallo pró Peludeciño.
—Non, é prá ella, pero como o meu fillo ten a cachola a paxaros, póñenme a nota a min. Sigo: «...de mercar o agasallo. O que quero é unha colonia que se chama Auga de Chocho...»
—Como se vai chamar dese xeito? —berro alporizado.
—Pois é o que pon! Agarde, que hai outra liña debaixo que non vía: «Auga de Chocho Armani».
—Ah! —respiro acalmado —O que lle piden é un perfume de Giorgio Armani, que soa parecido.
—Que soe o que queira, o caso é que ula ben, porque con ese nome...
—Perda coidado, ahora xa está todo en orde e concerto.
—A nora quere facer unha festa temática na que os convidados veñan disfrazados de pezas de Sargadelos.
—E iso?
—Cousas da rapaza. Ela di que é por dobre intención. Por unha banda, porque aos vinte anos de matrimonio chámanlles Vodas de Porcelana, e pola outra, coa reprencusión que acade a festa pódese mandar unha mensaxe de apoio por ver se a fábrica amaña os problemas e non pecha.
—Pois non esta mal traído. Dígalle que se quere preséntolle ao presidente Segismundo, que é amigo meu de tempos antediluvianos, e póñense de acordo prá facer os traxes.
—Voulle enviar un guasá.
—Xa o porá, home. Agora imos xantar. Ben se ve que está vostede prendido polo móbil.
—Un chisco, si. Recoñezo que é un aparello aditivo; non coma a arradio, que é auditiva, pero case.
—Pois pouse o móbil uns días, que estamos en festas.
—O último! Voulle ensinar o meme que me fixeron!
Pelúdez colle o teléfono, vai pasando fotos co índice a toda velocidade e cando chega ao meme, amósamo cun sorriso de orella a orella.
—Mire praquí!
No meme aparece o home chiscando un ollo e facendo OK cos díxitos. Pola parte de arriba pon: «1908-2018 PELUDEZ Á MONCLOA». E pola de abaixo: «Cento dez anos de festas... e todas presenciais».
—É gracioso.
—Como que gracioso? É caralludismo! Non vin outro mellor desde que teño móbil e xa me mandaron máis de mil.
—Quen llo fixo?
—Facer, fíxoo a Vanesa, que é quen manexa a trénica, pero a idea é miña, sen plaxio de ningún xénero. Son do que non hai!
—Hai, hai!
—Dóeche algo?
—Non, anda; imos xantar que preciso coller forzas prá todo o que vén.
