ASÍ, POLA TARDIÑA, dende a Mosqueira onde supervisaba as obras como fan os desocupados, escoitábase xa a voz da Filomena cando eles aínda viñan por Pastor Díaz.
—Es máis falso que os duros sevillanos! E non vou eu e me entero hoxe polo xornal que non lles zorregaches aos da aldea que falaban mal de min, senón que todo foi unha chantaxe, unha extrosión e unha presbicia?
—Muller, os catro tiñan vinte anos menos ca min!
—Xa! Pagaches a euro o ano de difiriencia! Agora comprendo por que no fuches ese mes á taberna! Quedaches sen liquidez, mamalón!
Chegados á miña altura puiden saudalos correspondidamente.
—Xa vexo que todo segue ben entre vostedes. Os nenos medran a xeito? A parella nova segue na casa de okupas? A Reborita das Arieiras cobra a pensión, ou xa lle afecta o retraso de Escrivá?
—Todo igoal —di a muller—, o úneco cambio oxtensible na familia é o deste, que cada día está máis parvo e gasta os cartos coma se llos dese a Cova de Compensación Intraterritorial.
Pelúdez protesta.
—Terás queixa. Con máis de oitenta anos ao meu lombo e sigo cumprindo o preceuto noite si e noite tamén.
—Non sei ao que lle chamas ti o preceuto, pero se falas das necesidades da carne, apañada estaba eu se non chego a mercar o Satisfaicer cando a Vanesa.
—A Vanesa tamén…?
—E a Reborita! Se mercas dous, fanche un desconto do 50 por cento no terceiro.
—Xa o ve, xornalista. Nós só quedamos pra poñer a mesa e pra termar dos netos os días de bingo.
—Teñen bingo na aldea?
—Non, pero os xoves xúntanse todas as mulleres no que fora o tele-club e xogan uns recheos. A que gaña leva a metade e a outra metade queda pros ramistas de Santa Cubicia.
—Vela, poña! Que listas as paisanas! E falando da actualidade.A vostede, que é un home tan versado nos asuntos festeiros, como é que non o chamou a alcaldesa para negociar cos barraquistas?
—Chameina eu.
—Ai, si? E que lle dixo?
—Falamos de home a muller.
—Supoño.
—Dona Lara, se queres que che bote unha man en plan Iván Redondel —dínxenlle ás direutas —, por mil euros máis iva ao día son todo teu.
—E ela como o tomou?
—Ben. Dixo que tiña que lle preguntar ao seu asesor de imaxe, e que se tal, xa me avisaba.
—E non o avisou?
—Non che estou a dicir que a cousa vai polo seu rego? Se desencarrila, é cando entro eu no equipo negociador e poñemos as cartas enriba da mesa.
A Filomena deulle un cobadazo ao seu home e mudou de tercio sen claríns nin timbais:
—Imos ao Concello que vai falar Marisol Bravos, que é amiga miña dende os anos catapún.
—Catapún chispún, ou catapún a secas? —chúfase Pelúdez.
—O catapún que che vou dar nas orellas se persistes facendo o baballón.
Os netos rin ás gargalladas coma sempre que o matrimonio rifa, ou fai que rifa.
—Mira pra eles, como lles prestan as pelexas dos maiores.
—Si —di a Filomena—, saíron moi familiares. O pregón foi do seu agrado e así o fixeron saber cando remata:
—Bravo, Bravos! Bravo, Bravos!
Logo fomos na procura dun bar onde deran cienfalópodo, aínda que había xente ás moreas coma pra facer de extras nos Dez Mandamentos.
—A vantaxe é que xa non quedan moitas pragas por pasar. Se en Exipto mandaron dez antes da liberación dos israelitas, entre a pandemia, a Filomena, o incendio de sexta xeración, as inundacións o volcán, o prezo da luz e os políticos, eiquí debemos andar a pre—, calcula Pelúdez.
—Non sei eu por que tes que falar da neve co meu nome. Se dis "o temporal da señora do Pelúdez" entende todo o mundo.
—Postos a facer circunloquios tamén podes dicir "o temporal da sogra da Vanesa".
—Non sigades por ese camiño que vai rematar sendo "a consogra da Reborita", e daquela non convido eu á cea.
—Viva a Reborita, viva San Freilán!
CORA
