Blog |

Ben pensei que me trincaran coma ao Urdangagarín!

Vanesa e o Peludeciño celebran as súas Vodas de Porcelana cunha receita dun guisote de polbo

A CELEBRACIÓN do vinte aniversario da voda entre Vanesa e o Peludeciño tiña que ser hoxe, porque era o día máis axeitado no calendario festivo.

No eido gastronómico as mulleres encargan a Luis o do Anda, que a está a piques da xubilación, un guiso de polbo segundo a receita que Fausto Galdo adica a El Progreso no seu libro Abededario das Mantenzas. Faise con cebola, tomate, pemento e tres grolos de Albariño, todo á tixola. E pataca, claro.

—É unha homenaxe ao Fausto, que vén de ser avó póstumo; ao Anda, que vai cambiar de dono; ao xornal, que cumple cento dez anos, e a nós mesmos, que levamos xuntos vinte primaveras e semella que foron vinte días— expón a Vanesa, toda fachendosa do seu éxito matrimonial.

—Pola miña banda, como se tamén llo queres adicar ao Tercio de Saboia, con tal de que non veñan todos a xantar. Pero o caso é que me intriga saber quen vai pagar o convite _alega o sogro.

—Pois mire, don Pelúdez. Xa que logo vostede foi o padriño da voda e que os nosos ingresos, agás o que saca meu home facendo tatús polas feiras, son máis ben cativos, matinei onte que ben podería ter un detalle co seu fillo. Tendo en contar ademais que non se lle recorda velo pagar o cienfalópodo dende que ao bicho lle medra o último rabo, aló polo Playstoceno...

—Nada diso! —intervén a Reborita das Arieiras— O xantar de hoxe corre da miña conta. Eu fun a madriña no Cadramón e meu ha ser o convite das Vodas de Porcelana. Sabe Deus se chegarei ás de Prata!

—Ufff! —salouca o home— Por pouco! Ben pensei que me trincaran coma ao Urdangagarín!

—Ese non é un astronauta ruso? —Astronauta non sei, pero que ía coma un foguete, seguro. Resolto o capítulo económico, que sempre é o máis complexo, a familia entretense cos labores de liño que hai a carón do Vello Cárcere e cos Alcántara na praza de Santa María, e unha vez que remata a música, marchamos ao almorzo.

Todo está no seu conforme e cando chegan os cafeses, o Pelúdez peta coa culleriña nun vaso prá chamar a atención dos presentes.

—Silencio, carafio! Aínda que sexa estraño, non vou falar eu, senón o meu fillo.

O Peludeciño érguese e toma a palabra certamente emocionado.

—Eu só quero dicir que foron os mellores vinte anos de casado da miña vida...

—E logo tiveches outros? —rifa o pai entre risadas.

— … quero dicir que estou ben casado.

—Quen? O líder do PP?

—Se cala, podería comentarlle á Vanesa que nesta auga de Chocho Armani que lle entrego vai o simbolismo destes vinte anos, xa que sempre que ulas o seu cheirume poderás lembrar que che quero coma o primeiro día, cando me dixeches que aceptabas o meu convite a callos no Cotá.

—Viva, viva! Moi ben falado! Coma se fose eu mesmo! —berra o pai.

De seguido é Vanesa quen colle a palabra prá dicir:

—Eu tamén sigo a ter por ti o mesmo amor de cando noivos. Por iso quero centralizar nestas cirolas de Intimisimisí, sen tela pola banda das cachas, todo o meu sentimento, e cando as poñas, lembres que como te vexa con outra non vas ter Galicia prá correr.

—Vivan os noivos! —insiste o Pelúdez— Que sensibilidade! Que tenrura! Están feitos o un pró outro sen dúbida de ningunha clase!

—Non te chufes dos fillos, que tamén prá atoparche o teu romantisimo hai que botar man dunha excavadora de Drogados e Construccións! —critícalle a Filomena.

—Viva a Reborita, a muller que mellor entende o aforro dos demais!

A sobremesa prolongouse de abondo, pois aínda que querían atender ao obradoiro de xoguetes, a Breixa Band e a Branca Villares antes do concerto de Adrián Vigo, había tempo prá todo.

—Estou pensando eu —díxolle Pelúdez a súa muller—, que como hoxe é o Día das Persoas Maiores ben poderiamos coller unhas viaxes do Imserso e perdernos unha semana por aí adiante, ben lonxe da casa.

—E onde che gustaría ir?

—A Mondoñedo.

—Pero home... a Mondoñedo imos cada dous por tres. —Por iso cho digo. Agora veñen As San Lucas, collemos praza gratuita e pasámolo que nin Diola.

—Ai! Non sei. Dame a sensación de que se imos co Imserso a Mondoñedo é coma se fixeramos un prevaricacionismo.

—Perde coidado. Levo noventa e catro anos cotizados. Se non me da prá ir a Mondoñedo, deixo de traballar agora mesmo.

—Iso o fas de marabilla.

CORA

Comentarios