O ASUNTO da mobilidade en Lugo neste momento produce tanta división de opinións na cidadanía como o fixo hai uns días no PP o enfrontamento Ayuso-Casado. Peonalizacións, cambios de sentido de circulación, carril bici, supresión de prazas de aparcadoiro, reforma de vías para darlle preferencia aos peóns... son cambios que perseguen o mesmo fin: desincentivar o uso do coche privado e fomentar unha mobilidade máis sostible economica e sobre todo medioambientalmente, na que os cidadáns se movan a pé ou en medios menos contaminantes, como o transporte público e a bicicleta.
Como sucedeu no conflito popular, onde seguramente a razón estaba do lado de Casado pero acabou do de Ayuso despois de que o primeiro medira mal o tiro, a lóxica di que ese é o camiño polo que deben ir as cidades: o de San Fernando, un pouco a pé e outro pouco camiñando. Por saúde —a das pernas, a dos miolos e a dos pulmóns—, por economía e porque as directivas da Unión Europea non deixan lugar á elección. Por moito que teñamos a realidade diante dos ollos, ás veces negámolos a vela e o único que nos mobiliza é o diñeiro, sexa en forma de multas sexa en forma de crédito.
A dificultade de ir por este camiño é que moitas veces se impoñen as circunstancias do día a día. Hai que ir a correr dun lado para outro, mover nenos e maiores, trasladar mercancías e desprazarse traballar a un polígono industrial ás aforas ou mesmo a outra localidade. E cando non hai un transporte público á carta —que non pode haber— ou alomenos un transporte público racional —que si pode, e debe, haber— nin esa cultura de mobilidade alternativa como é a da bicicleta que si hai noutras cidades con peor clima, peor orografía, máis distancias e as mesmas necesidades vitais e sociais que hai en Lugo, renunciar ao coche faise difícil.
Pero nun contexto no que calquera enerxía cada vez é máis cara e no que por momentos ata planea a sombra do desabastecemento, pode que en pouco tempo pensar en aparcar o coche deixe de ser unha opción para ser a única posible. Porque ademais a iso hai que sumarlles as restricións aos vehículos a motor que levan anos impoñéndose nas grandes cidades e que, antes ou despois, chegarán tamén aquí.
Lonxe diso, de momento o parque móbil da cidade non deixa de aumentar mentres o espazo para el nas rúas non deixa de achicarse, o que inevitablemente dá lugar a atascos, a problemas de seguridade e a malos fumes dos que sufren un problema e o outro.
Pode que co tempo esta dicotomía careza de sentido, como non o ten agora cuestionar a prohibición de fumar en interiores ou o carné por puntos, pero de momento, podería dicirse que no debate sobre a mobilidade en Lugo imponse o ayusismo, as teses máis conservadoras. Coa saúde e o medio ambiente como coa corrupción (presunta): miremos para outro lado. Tiremos para diante. Circulemos mentres poidamos.
