A PRIMEIRA vez que vin un grupo de mulleres tecendo unha rede foi durante a crise do Prestige. Naquel novembro de 2002, ó tempo que a ameaza do fuel avanzaba coa marea cara a riqueza galega, vogaba o medo sobre a auga, como unha lingua pegañenta e velenosa. Para facerlle fronte, mulleres de todas as idades, construíron círculos de sororidade nos peiraos e empezaron a...
A maior dos meus nenos só ten nove anos, pero na miña casa xa fomos a catro cerimonias de gradación polo menos entre garderías e escolas infantís. Con birrete, diplomas e bágoas de nai orgullosa incluídas. Hai a quen lle parece unha moda importada un pouco absurda, quen o entende como unha festa máis para que os pais nos poñamos fachendosos e fagamos milleiros de fotos co...
C ANDO aquel fotógrafo de Ourense que pasara un tempo percorrendo Alemaña e retratando os galegos na diáspora chegou á vila á que emigraran os seus curmáns, chamoulle poderosamente a atención que as portas das casas permanecían abertas e as bicicletas aparcadas fóra. A calquera hora do día. Naquela vila do val do río Kocher non había cancelas nin tampouco candados. Incluso...
ENTRE LA ESTACIÓN de tren de Urzaiz y la de Guixar, en Vigo, hay un kilómetro de distancia, una bajada hacia el Puerto que los taxis unen a tumba abierta cuando se trata de que el viajero no pierda una conexión, y un 'after' del que con el día amanecido siguen entrando y saliendo zombis, cuenta el taxista. En los menos de cinco minutos que dura el trayecto, confiesa...
ESCOLLÍA UNHA esquina céntrica e recollida da cidade que estaba a percorrer, acomodaba o seu violín no ombreiro e, coa cariña branca deitada sobre a caixa de música e catro cabelos rebeldes descolgándoselle pola fronte, empezaba a agarimar as cordas. O ollar no infindo, a dozura nos dedos, o arco nas notas. Conforme te ías achegando ó centro podías escoitar ese pranto...
HAY MOMENTOS en los que parece que la vida quisiera detenerse. Esos instantes trascendentales hacia los que se lanzan en algún momento todas las vidas, como mariposas a la luz. Las voces alrededor suenan como si sumerges la cabeza y la hipoteca en un baño de agua a 38 grados. La realidad queda suspendida en el aire. Los segundos desaceleran y hasta puedes llegar...
COMA UN domingo calquera de inverno, o día 18 de marzo levantouse coas primeiras luces do día. A voz amiga da radio da mañá acompáñaa sempre, mentres se vai incorporando en corpo e alma na cama con movementos delicados e lentos. Os anos pésanlle nos ombros e tamén nos xeonllos, pero non no alento, que a deixa diante do espello coa axuda de dúas muletas e esa ilusión por...
ANXO, QUE non se chama Anxo, colaborou durante algún tempo nun penal deste país. Impartía, canda outros voluntarios coma el, distintos obradoiros nos que ofrecía ós reclusos do módulo de reinserción información útil para o momento de saír á rúa. Fiel defensor da arte como ferramenta para construír persoas, engadía algunhas actividades da súa colleita ó programa, e...