HAI PERSOAS que se empeñan en demostrar cada día que iso da idade é só unha cifra porque por memoria, vitalidade, ganas de aprender e de emprender novos retos mantéñense eternamente mozos. Eduardo Salgado Coego é un exemplo diso. Músico, escritor e actor, é nesta última faceta na que acaba de cumprir un dos seus grandes soños, debutar nas pantallas.
É o protagonista do documental Verde, a cor da soidade, que se estrea o día 15, ás 23.00 horas, na TVG2. Que conta esta historia?
Fala desa xente maior que a día de hoxe vive en aldeas totalmente baleiradas de xente. É esa triste realidade do rural actual.
Vostede é actor afeccionado nun grupo de teatro de Antas. Como foi ese salto á pantalla?
Comigo contactou o director do documental, Alberto Trabada, en marzo de 2020. Faloulle de min a nai dun neno que toca comigo na banda de música de Antas e a partir de aí aceptei o reto de protagonizar o documental.
Algunha vez pensou en dar este paso?
De mozo si soñei algunha vez con facer algo deste tipo, pero cando xa cheguei a unha idade pensei que quedaría nun soño. Por iso me fixo especial ilusión poder facelo.
Como foi a rodaxe?
Foron tres días moi intensos, nos que gravabamos da mañá á noite. Foi moi bonito, en aldeas de municipios como Ribeira de Piquín ou A Fonsagrada, entre outros. O máis duro é que foron días moi fríos e con choiva.
Quédanlle ganas de repetir?
Por suposto que si. Eu son unha persoa moi activa, necesito facer cousas e se vexo que son capaz de sacalas adiante, lánzome. Exemplo desa vitalidade é que non só está nun grupo de teatro senón que tamén é músico na banda de Antas de Ulla. Si, son o músico máis veterano da banda, o avó de todos os meus compañeiros (ri).
Cando empezou na música?
Empecei en 1944, con pouco máis de 10 anos, indo a clases de solfexo no colexio. Dous anos despois, xa empecei a estudar con instrumentos na banda e en 1947 xa fun con ela ao que foi o meu primeiro concerto, preto de Monforte.
Coas clases de música na banda empecei en 1944 e tres anos máis tarde toquei con ela o meu primeiro concerto
E xa nunca abandonou a banda?
Si, houbo un longo período de interrupción. Casei no ano 1956 e pouco despois emigrei a Euskadi, concretamente a Portugalete. Alí traballei de moitas cousas, fundei un equipo de fútbol e rexentei unha cafetería durante 24 anos.
Cando regresou?
A Antas de Ulla regresei ao xubilarme, no ano 1997. En 2007 enviuvei e por mor diso, algún compañeiro que tocara comigo na banda naquela primeira etapa animoume a volver coller a trompeta.
Hai máis compañeiros daquela primeira época que sigan tocando hoxe con vostede?
Non. Daqueles anos xa só quedamos tres e só son eu o que segue.
E faino con músicos moitos máis novos.
Si, no ano 2012 creouse a escola de música e cheguei a tocar con nenos que daquela tiñan seis ou sete anos.
O ano 2021 foi moi especial para a banda.
Si, celebramos o 125 aniversario e para conmemoralo escribín xunto a José Manuel Salgado Mosquera o libro Coa música a outra parte, no que se fai un repaso da historia da banda.
Con todo, non puido estar na presentación nin na gala conmemorativa o pasado día 5.
Desgraciadamente, tiven un problema de saúde e non puiden tocar nin na gala nin presentar o libro. Pero quedo con todas as chamadas, felicitacións e mostras de cariño que tiven por parte de moitísima xente.
Como levou unha persoa tan activa con vostede todas as restricións ás que obrigou o covid.
Para as persoas maiores todo isto do confinamento e as restricións foi un gran paso atrás. Eu noteino moito, porque ao vivir só e non poder falar con case ninguén sentín que perdía algunhas facultades para comunicarme. Afortunadamente, na banda puidemos ensaiar, pero desexo que todo se normalice e poder regresar xa aos ensaios de teatro e volver actuar nos escenarios.
