A historia de Michi é coma un conto. Sobre todo coma un conto de Nadal, un deses nos que o amor pon o mundo boca abaixo para que as cousas estean onde deben estar, como el agora en Xapón.
Se cadra, todas as historias do corazón son historias de viaxe. O inicio da travesía deste can non se coñece, pero si o seu xiro decisivo, cando coñeceu en Palas de Rei o pasado mes de maio as dúas peregrinas xaponesas que acabarían por darlle un fogar, Kimiko Uchii e Tamano Hayashi, na casa dos pais de Kimiko, Haruyo y Soshichi.
Michi é, de feito, un nome xaponés. Na lingua nipona significa "camiño", aínda que foi a Asociación Protectora dos Animais do Camiño (Apaca), de Compostela, quen lles instou a poñerllo. Longo foi o camiño de Palas a Osaka, non só o de Santiago. Iso si, o afecto acurtou os quilómetros todo o posible.
Os requisitos para a entrada de animais varían en función do país. En Xapón, esixen que o can recibira a segunda vacina contra a rabia polo menos 180 días antes de entrar en territorio nipón. Iso marcou os tempos para a chegada de Kimiko e Tamano. Vir en Nadal respondeu a esa casualidade.
Os coidadores de Michi na asociación Apaca propóñense agora viaxar a Xapón e facer con el o Camiño de Kumano
Durante ese tempo, desde que decidiron quedar con el ata que converteron o desexo en realidade, foi Apaca quen coidou dese can especialísimo. Para que o proceso de adopción fose da mellor maneira posible, os responsables de Michi en Apaca pasaron uns días con el baixo o mesmo teito que as xaponesas, o teito da dog friendly Casa Pontesarela, en Santiago, que se implicou con esta historia ofrecéndolles aloxamento. "Foron varios días de presentación, e incluso pasamos a Noiteboa con elas", explica Raquel Freiría, portavoz da entidade que auxilia os cans abandonados na ruta xacobea.
O día 26 comezaron a viaxe de volta. Primeiro A Coruña, para recoller un dos certificados que esixía a oficina xaponesa responsable -"que durante o proceso facilitou todos os trámites, e respondeu ao momento a todas as mensaxes", indica Freiría-; despois, Bilbao, dende onde colleron un voo a París, para que Michi tivese unha experiencia do que era entrar na bodega do avión e saír dela, antes da viaxe longa, as doce horas de París a Osaka.
Michi sufriunas, como calquera outro can, "pero xa está recuperado", di Freiría polos vídeos que vai recibindo da súa nova vida na prefectura de Osaka, o único que deste lado consola a angustia da separación.
NOVO FOGAR. Os pais de Kumiko agardábano dende ese mes de maio. Eles foron os que alentaron á filla a que adoptase ese can que tanto os conmoveu polas redes sociais. Amantes dos animais, xa vivían con dous gatos, o primeiro animal de compañía en Xapón.
De xeito semellante ao que sucedeu en Galicia, agora é Kumiko quen aínda está na casa dos pais ata que Michi se afaga por completo a eles. E de calquera xeito, ela vive só a 20 quilómetros desta contorna natural da prefectura de Osaka.
O máis difícil xa pasou, o resto é pan comido. Michi terá que habituarse a algún grao menos no inverno, e a comer máis peixe ca carne. A quen lles toca viaxar agora é aos seus responsables en Agaca. Raquel Freiría xa anda movendo fíos para facer, no país do sol nacente, o camiño co que o xacobeo está irmandado, o Kumano Kodo, ou Camiño de Kumano. Por suposto, en compañía. Na de Kumiko, Tamano, e sobra dicir quen irá abrindo o paso, escribindo o mellor conto de Nadal.