Acceda a todos os contidos da última edición do suplemento 'Táboa Redonda'
PASAMOS DA guerra fría dos anos 80 á guerra morna do novo milenio, onde Oriente é un taboleiro de xogo incomprensible no que as potencias se moven incómodas. Oriente sempre foi críptico e sensorial e por iso sempre nos fascinou, ata o punto de premiar a saudade de Mathias Enard cun Goncourt. O outono, con todo, é un tempo occidental, coa súa decadencia e melancolía. E hai algo máis occidental que o viño, a caza, o churrasco ou os ‘bannocks’?
OÍDO
‘Brúxula’, a última novela de Mathias Enard, premio Goncourt, é un cabalo gañador. Un vello musicólogo vienés que, afectado por unha grave doenza, mergúllase nun torrente de recordos ao redor da súa vida e experiencias en Oriente Próximo e Medio. Aí xa ten gañado á metade do público. A outra metade pode mergullarse no inesgotable caudal de referencias eruditas: literarias, musicais, históricas. Algúns libros deberan ser como navallas suízas: ‘Brúxula’ débese ler con Spotify e Google Earth ao carón para disfrutar desta historia de como Oriente cautivou a Occidente. Unha das ligazóns para o Spoty: a ‘Harmonia caelestis’, de Pál Esterhazy.
VISTA
O amigo Manuel Miranda puido observar evidencias de xabaríns na última visita que fixo á Illa Coelleira, no Vicedo, a máis descoñecida das illas galegas e abrigo dun bretemoso mosteiro medieval. O que fagan alí os porcos bravos é un misterio pero só poden chegar atravesando a nado unha perigosa canle de fortes correntes. Non será a primeira vez que vexamos xabaríns cruzando o mar, dando lustre a algunha epopea céltica. E hai máis. Ciscados por todo o terreo pelado da illa, atópanse centenares de anacos de ósos de porco e vaca perfectamente serrados. Lévanos alí as gaivotas roubándoos dos restos das paparotas de churrasco da ribeira. Cando os arqueólogos investiguen o illote, descubrirán marabillados o Periodo Churrasquense.
OLFACTO
Atacado dunha sorte de estraña nostalxia, merco unha botella de Cepa 21 2013. O viño ten a perfección formal que se agarda da familia Moro, pero, para tomalo de noite cunha cea lixeira e longa, vendo unha película, quedaríame só co nariz. A verdade dun viño está no último lambo que queda nunha copa. É aí onde o viño revela a calidade da barrica onde repousou, a súa nobleza e o tempo que aínda lle falta. E chego á conclusión: un 2013, en escala Ribera del Duero, é aínda un rapaz. Busquen a anada 2011.
GUSTO
Andamos estes días entolecidos cos ‘bannock’ con amorodos. Trouxemos a receita de Donegal, no noroeste de Irlanda. Os ‘bannock’ son unha variante irlandesa, triangular en forma, dos tradicionais ‘scones’, un biscoito procedente de Escocia que se atopa por todas as illas Británicas e que, para min, é do mellor da súa repostería. Os nosos amorodos proceden das silveiras da Ulla; con eles adozamos, sen pasarse, a sobria masa dos ‘bannocks’. Aí fican centos de quilos de amorodos, ouro silvestre, apodrecendo no monte. Cotízanse a trinta euros o quilo. Somos do que non hai.
TACTO
Hai palabras e construcións que definen épocas e te definen a ti nesas épocas. Cantante, colega, nembargantes, xa que logo, proceso... A min estes días tenme fascinado a palabra ‘chicos’. Estás nun bar cun grupo de amigos de certa madurez e vén a camareira e chámanos «chicos». Sen dúbida, trátase dun exercicio de tacto hosteleiro para designar ao cliente de maneira neutra con discreto toque adulatorio. Aínda non coñezo a ningún cincuentón ou sesentón que lle moleste o apelativo.
SAUDADE
Non é difícil comprender por que Woody Allen ten nostalxia do non vivido na súa última ‘Café Society’, unha historia dos anos 30, na época dourada de Hollywood e Nova York. É un mundo idílico de festas de costas á Gran Depresión. Por iso esta película de Woody Allen paréceme un lusco e fusco, morriñento e pausado. Porque aos seus 80 anos el quería representar unha historia da vida, do amor e dos desencontros nun territorio cómodo, como aqueles actores da posguerra españois que sempre metían no guión un banquete de marisco para compensar a fame que pasaban fóra de cámara. Allen é como un histórico galeguista que fuxe das leas das novas xeracións por prazas e premios, e vive feliz elevado no seu púlpito de lembranzas. E ten razón, que raio. Cando xa chegas a esa idade pódeste permitir unha barra libre de mitos, vidas e sentimentos.
