SEMPRE PAGABA a pena espertar a toque de beta, porque había unha chea de cousas que facer. Antes de que a luzada nos convertese en reféns de horas que nunca podían ser adiadas. Os veráns daquela eran unha promesa que se enguedellaba prescindindo dos verbos intransitivos, porque non había necesidade de ningún complemento posible. Todo era a ‘full’. Enchoupados de vitalidade, e co sangue a corenta revolucións por minuto, cando menos. Daquela, non existían os temores e, se a alguén se lle ocorría espetalos, a palabra ‘restrición’ soaría a un estado liliputiense ou un termo esquecido do Polo Norte, dos inuits.
O surf era a medida de todas as cousas; a proporción áurea. Non había nada que o alcanzase, que se lle aproximase. Tanto tiña, porque soñábamos con facer tubos a esgalla, con trazar ‘cutbacks’ que frean a circulación sanguínea e brincar coa emoción de que non hai nada menos punki que falar do que pode suceder mañá. ‘No future’, certo, pero si había un hoxe, e abaneábase con indisciplina corsaria.
Por cuestións prácticas, prescindimos da advertencia: nesa praia as ondas que ides atopar será para xogar co balón da Nivea. Meigas fóra, que carafío, rock and roll! E ben é certo, que non chegaban nin a media baga de mar. Cero preocupacións. Xa chegarían as malditas ondas, algunha tería que arribar sen necesidade de chamar ao Sétimo de Cabalería. Paciencia, ratos, que non nos engulipen as neuronas.
Un día, un vello que levaba esculpida en cada engurra da faciana as coordenadas e alertas dunha carta náutica, achegouse a nós.
—Non son moi de dar consellos, pero acabóusevos, malandríns, a barca de ouro.
Referíase, segundo nos explicou moi de vagar aos habitantes dunha vella cidade, Estabañón, que estaba nun recanto da ría. Debía vivir a todo tren, en palacios de ouro, comendo percebes de delicado sabor e froita prohibida. Pero axiña chegaron os problemas: que se un quería máis percebes, que se outro lle andaba a botar as nasas á muller do veciño, que me pisaches, que algún desleixado mudou os marcos das leiras.
Deus decidiu poñelos a proba. Mandou a un mendigo á vila do esplendor e dos ricachóns. Non é que pedise esmola, senón algo para comer, xa que estaba morto de fama. Ninguén o axudou, malia que que en tódalas casas comían a fartura. Airado e con esa voz de lóstrego anunciou unha mañá de inverno: Arrevírate vila, o de abaixo para arriba!
Contounos que a última vez que abandonaron os fondos mariños foi en novembro de 1810, co maior naufraxio da nosa historia, o da fragata, Santa María Magdalena e o bergantín Palomo.
—Iso foi hai unha chea de anos, vostede non o vería. Ten unha idade pero, ou moi ben se conservan.
—Paspán, hai cousas que se saben sen necesidade que cho conte a túa mamaíña. Cando o mar se poña en guerra, volverán!
Pescudamos que ese ano houbo grandes tormentas, a temible galerna do Cantábrico, como as que se anunciaban e o motivo polo que estabamos en Area, onde entraban unhas ondas solitarias e furiosas. Axitadas por alguén.
Cando, coa caída de boura collidos as táboas, escoitamos como repicaban as campás da capela ao ritmo dunha canción dos Ramones: badaladas de pura enerxía, lume de pedra.
Empezaron a chegar un batallón de ondas. Montañas de cristal que só de enxergalas dende unha posición horizontal, facían pedir papas, pero, ao mesmo tempo, constituían un soberano desafío. Estaban para ser acalmadas, para que alguén se tomase s molestia de domesticalas. En certa maneira, era un aviso para non permanecer eternamente adormecido, para ir espertando.
E tras eles, turrando das ondas, un exército de homes do máis alá, encanoubados, ao estilo do videolip ‘Thriller’ de Michael Jackson, ou da película sobre os mortos viventes. Resucitaban ante a chamada do Nordés, e porque estaban de surfear a eito.
Un deles, achegouse a min, e case o tiven que empurralo porque, maldita sexa, viña coa intención de birlarme unha onda, pero o que fixo foi espetarme un consello de vida:
—Ollo ó piollo! non perdades moitas ondas, meu.
Pedro Rielo
