Divisións no bienio radical-cedista

O procurador Darío Rodríguez Fernández foi elixido alcalde de Chantada o 26 de xaneiro de 1935
Corporación municipal de Chantada e amigos nunha viaxe a Mondoñedo en 1933. ARQUIVO PARDO
photo_camera Corporación municipal de Chantada e amigos nunha viaxe a Mondoñedo en 1933. ARQUIVO PARDO

O 11 de setembro de 1934 o alcalde republicano Celestino Noguerol Fernández celebra a súa última sesión plenaria ao cesalo o Gobernador Civil o 12 de outubro e encargar para a alcaldía ao primeiro tenente de alcalde, Manuel Santeiro Novoa, que sería sustituído por Emilio Valladares González o 18 de novembro. As cousas volverían ao seu leito o 26 de xaneiro de 1935 ao ser elixido o procurador Darío Rodríguez Fernández por 9 votos favorables e un en branco.

A súa relación co Concello comeza en 1903, onde sendo alcalde Benito de Soto Linares obtén por poxa o servizo de iluminación pública e ser contratista do arbitrio de banquería, postos públicos de pesas e medidas. Entra de concelleiro en 1920 co alcalde Lorenzo Vázquez Macedo e na II República tamén como concelleiro con Eladio Suárez Fernández o 19 de xullo de 1931. Foi o alcalde que menos durou no cargo: 24 horas.

O 27 de xaneiro de 1935, baixo a presidencia do primeiro tenente alcalde Ramón Montes Ledo, constitúese a corporación interina por non obter maioría absoluta de votos para elixir ao alcalde, resultando elixido por 11 votos Ramón Montes Ledo. Na sesión supletoria do 12 de febreiro o destituído Darío Rodríguez protesta alegando consideracións legais e de orde moral, baseándose en decretos do século XIX, polo que solicita que se renuncien aos cargos que non se poden desempeñar.

Protesta nunha sesión supletoria do 12 de febreiro pola súa destitución facendo consideracións legais e de orde moral

Alega que a Facenda municipal "está en estado catastrófico pola súa deplorable actuación, pois é conveniente que os sufridos habitantes deste municipio que algún día, enganados polos que entón se chamaban redentores do pobo, sexan vítimas deses mesmos, que non só non os redimiron, senón que, coa súa ignorancia, a súa neglixencia ou mala fe, ou coas tres cosas á vez, levaron á ruína o crédito municipal, facendo un uso tan malo do mandato que se lles conferiu que os fai incapaces para sempre de administrar os bens públicos".

INIMIGO POLÍTICO. O 24 de febreiro o concelleiro e farmacéutico Manuel Losada Castro manifesta que debería de substituírse da comisión de Facenda e da Policía Urbana a Darío Rodríguez "por ser inimigo político da corporación, precisándose que é republicano de tan boa cepa como o que máis e nomeándose para substituílo a José Recarey Armada, xa que a o devandito concelleiro soamente pode atribuírse a un sentimento de despeito".

Losada Castro sentencia firmemente que sería o propio Darío Rodríguez "o que debía empezar acusándose a si mesmo polas súas falsas afirmacións, non protestando nunca ata o día 12 de febreiro, cando aprobou a cesantía do recadador de impostos municipais Manuel García Mourelle e interveu indirectamente no nomeamento do que lle sucedeu, Víctor Pérez Sindin, e non é certo que este sexa insolvente, porque tivo fianza e o fiador, con suficientes bens propios para ser solvente, recibiu unha forte herdanza na parroquia de Brigos".

A corporación municipal -subscribe Losada- "sempre perseguida por xente da monarquía, foi suspendida polo Gobernador sen causa, nin motivo e o recadador depositou valores e diñeiro recadado parte no Xulgado de 1ª Instancia e parte na sucursal do Banco Pastor, e como Darío Rodríguez di que a corporación á que pertence é debedora de 50.000 pesetas ao Concello, solicito ao alcalde que ordene ao recadador entregue a quen corresponda os valores e o diñeiro recadado".

Cualifica a Darío Rodríguez de "inimigo político" e propón para substituílo da comisión de Facenda a José Recarey Armada

Engade que Darío Fernández acusa aos demais concelleiros "dun delito de estafa polo que solicita ao alcalde nomee a dous avogados para, que se procede, presente no Xulgado unha querela criminal; vostede chora con bágoas de crocodilo a destitución do secretario José Fernández Otero, cando el foi un dos que máis traballaron nesta destitución ao proclamarse a República.

Darío Fernández levantouse do seu asento e en forma violenta achegouse ao devandito secretario e en alta voz fíxolle acusacións e cargos por cousas ao parecer sen importancia e isto fixo sospeitar naquel momento que non era o seu amigo e que desexaba facerlle perder o seu emprego de secretario.

Declara que o secretario foi destituído por unha comisión xestora e non polos concelleiros e que a corporación anterior decidiu retirar a apelación do Tribunal Supremo no preito do secretario e "sábese que a audiencia non lle concede dereito a cobrar polo tempo que estivo suprimida a súa praza; pero hai outra cousa grave do fillo de Darío Rodríguez (presidente da comisión), xa que pediu ao recadador Víctor Pérez que lle entregase o diñeiro que tiña recadado de 1.700 pesetas sen podelo entregar o recadador á comisión xestora, pero como isto é un rumor que non está aclarado, é conveniente que o seu fillo preséntese na próxima sesión e das correspondentes explicacións".

Manuel González Hermida lembra tamén ao querellante que "o Concello elixiu os seus cargos en propiedade cando podía facelo por haber maioría de rexedores sen necesidade de nova convocatoria, e que con audacia quería o señor Rodríguez Fernández continuar na Presidencia xa que o secretario José Fernández facía política en favor dos monárquicos".

Recálcalle que segundo as súas palabras e linguaxe dixo que "estamos sobre dinamita e o secretario sabe como as gasto, xa que fun o que con máis afán traballou no seu expediente de destitución e que se desfai en diatribas contra o exrecaudador do imposto de utilidades deste Concello, funcionario nomeado polo seu libérrima vontade xa que o seu fillo Amador Rodríguez como presidente da comisión xestora en sesión do 21 de marzo de 1932 fixo o seu nomeamento; polo cal se lle fixo procedemento criminal do que foi absolto por falta de probas fidedignas dos delitos de exacción ilegal e estafa tan cacarexados polo señor Rodríguez Fernández".

O rexedor puxo o seu fillo á fronte da comisión xestora
O farmacéutico Manuel Losada Castro deixa constancia de que a corporación municipal está "perseguida por elementos monárquicos sen cometer ningunha falta, como así o recoñeceu o Tribunal Supremo, que declarou nulo o procesamento, dicindo que devolvía aos concelleirose á sociedade tan honrados como o eran antes. Debido a este procesamento, nomeouse unha comisión xestora e Darío Fernández conseguiu que o seu fillo Amador fose presidente, que na práctica foi o mesmo que se Darío ocupase a presidencia desta comisión, porque o seu fillo é solteiro, habita con el na súa casa, come na sua mesa e dorme tamén na súa casa".

Comentarios