Xubilación non vén de xúbilo

Malia se ter dito moitas veces que “xubilación” vén de “xúbilo”, o certo é que este termo procede de “xubileu”. Como é sabido, a lei mosaica establecía cada cincuenta anos un ano xubilar. O acontecemento, de enorme importancia para o pobo,  porque mesmo recuperaban a liberdade os que caeran na escravitude por débedas, era anunciado polo yobel, un instrumento de vento probabelmente. De aí a palabra xubileu. Non é estraño que esta palabra se cruzase coa latina jubilum  e que se caia na tentación de entender que “xubilación” procede de jubilatio, jubilationis, que significa alegría.  A xubilación é, xa que logo, o remate da escravitude do traballo, e o descanso que tamén era preceptivo para os israelitas no ano do xubileu. Como se ve, a semántica cadra mellor.
Mais a proximidade fonética de “xúbilo” e “xubilación” non ten por que ser desbotada á hora de reflexionar sobre as vantaxes deste estado tan desexado por moitas persoas e  tan temido por algunhas  outras. A xubilación será alegría se a entendemos como unha etapa de liberdade e novos proxectos. Se a alegría é unha conquista, e diso estou convencida, a fecundidade do tempo que segue á vida laboral tamén o é. Fago estas consideracións para min que, a partir do 1 de setembro, e perdoen todo o que segue de persoal, pasarei a formar parte das clases pasivas do estado. Supoño que o feito de facelo voluntariamente acentúa os sentimentos positivos de cara a este novo período e se asocia menos coa vellez. Ademais, que é a vellez se non a ausencia de soños e proxectos, a perda da ilusión e da capacidade de sorpresa?
Felicitábame Paco Rivera no seu blog co motivo da homenaxe que en xuño me fixeron compañeiros e amigos, e expresaba o seu desexo de que a miña decisión non fose motivada pola situación actual do ensino, que a tantos desanima. Aproveito a ocasión para responderlle ademais de lle agradecer o xesto. Efectivamente, se me sentise moi realizada impartindo aulas, non me xubilaría. O ambiente no instituto de Guitiriz, tanto no que atinxe aos compañeiros e compañeiras como ao alumnado, é moi bo; mais eu, como profesora, sentíame queimada. Constataba cada día que non conseguía cadrar a teoría coa práctica. Eu, que mesmo teño impartido cursos a mestres sobre como ensinar, debatíame na maior das incertezas e vivía nunha permanente sensación de fracaso. Se o teño que visualizar nunha imaxe, direi que me vía pintando un cadro na cuberta dun barco e no medio dunha tempestade. Que os nenos son coma o mar xa llo dixo Noriega Varela no seu día ao inspector que o recriminaba por non telos máis calmados. Pero daquela a sociedade era outra, non había televisión e, sobre todo, sabíase que nada se consegue sen esforzo. Mais isto deixámolo para outra ocasión.

Comentarios