Xeografías do silencio

AMOBLAMOS CON RUÍDO as vinte e catro horas do día. Nas casas hai máis ventás dixitais que físicas. En todas esas pantallas a música está inzada de decibelios. Nas televisións que viven, e moi ben, da telerrealidade, a xente non fala. Nin conversa, nin escoita, nin critica, nin opina. Bocapodres, bocarrotas, bocaláns. Barbarizan e alcuman. Berran. Por que berran tanto se teñen tan pouco que dicir?

Prazas e parques deixaron de ser xeografías do silencio. Son entornos agresivos onde calquera idiota rompe os tímpanos con motos peideiras. E impunes, que nesta sociedade de banda ancha nos dereitos, as normas municipais son de obrigado incumprimento.

Aquí non se fala, bérrase. As doce do mediodía e as catro da mañá. Sentarse nun parque a ler coa música do vento nas ponlas, e se hai sorte cos arrolos dos pombos, é pretensión tan absurda como a de toparte co dinosaurio de Augusto Monterroso na rúa da Raíña.

Na casa, refuxio do silencio onde é imperativo vivir convivindo coa túa xente, cos veciños, que levanten a man os que algún día da semana non teñen que soportar a agresión acústica dos portazos, dos risos e ouveos, dos desfiles con zapatos de tacóns, de músicas que esqueceron a melodía e a harmonía. A horas que non son horas.

España é un dos poucos países onde o ruído non é delicto. Por iso berramos tanto. No país máis ruidoso do mundo só os bobos teñen barra libre. E así nos vai: moitos son incapaces de enfiar nun discurso dúas frases coherentes. O ruído acaba transformando o cerebro. Onde deberan habitar as ideas hai un inmenso burato negro. Unha tal sementeira de ruído produce colleitas demoledoras nos rapaces. De matonismo e agresividade. De descortesía e falta de consideración ó outro. De falta de civismo e mala educación.

Xeografías do silencio eran os contornos dos hospitais. Os coches xamais debían usar as bucinas. Outra batalla perdida. E dentro do hospital? A figura amable do enfermeiro nun cartel e co dedo índice na boca… que raios quererá dicir? As bibliotecas públicas poderían facer, sobre todo cos máis pequenos, unha imprescindible pedagoxía do silencio.

Sagradas xeografías do silencio aínda son as igrexas. Pero só porque están pechadas. Quéixanse as xerarquías preguntándose por que están valeiras. Haberá moitas razóns, unha delas é porque sempre están pechadas. Unha mágoa. Son lugares magníficos para degustar o silencio, con Deus ou sen el, pero sempre ben acompañados por un mesmo, «porque para estar conmigo / me bastan mis pensamientos», recorda Lope de Vega.

Debe ser verdade, porque o ruído acaba contaminando todo. Envelena a vida. Fainos infelices. E paso a paso vai degradando os espazos que nos humanizaban, as xeografías do silencio.