COMO XA fixera nos días que non acompaña aos pais, o Jarrison pasa toda a xornada no San Froilán Miúdo, onde hoxe tiñan un obradoiro de percusión con refugallo de Gallaecia Eventos, O son que me arrola da Asociación Antonio Gandoy, un concerto de Gallaecia Gallaeciños, os xogos do Paxaro Carpinteiro e cen entretementos máis, que como díxo o avó:
-Co listo e espelido que saín eu, se chego a ter tantas cousas coma as que hoxe poñen diante aos nenos, non habería Premio Nobel que se me resistise.
-Sobre de todo o de Literatura, que ti tes máis conto que Castelao.
-Non está nada mal traída a comparanza, nada mal...!
-Falando de letras -dígolles cando percorremos o mercado medieval ao carón da catedral-, non terán pensado marchar o 13 de mañanciña como fan todos os anos?
-Pois si, ese é o plan. Chamar aos Blablacar e ir saíndo en ringleira de acordo coas posibilidades...
- ...e co avisador radafónico na orella- engade a Filo.
-Por que o preguntas? Non me dirás que este é o primeiro ano que non te aledas de que marchemos? O primeiro ano no que non encargas unha enchedola de codillo pra festexar que quedas sen a obriga de vir canda nós ata pra mexar?
-Iso non é certo. Quedo canso, de acordo; pero eu sen vostedes non viviría as festas coa intensidade coa que as vivo.
-Aí falaches.
-E luejo que sucede se marchamos pola mañá?
-Pois que ás oito do xoves presento no Círculo unha novela dunha muller de Lugo e gustaríame moito telos de convidados no acto, como están todos os lucenses que queiran vir.
-Coño, iso se fala! Perde coidado que alí estaremos. Demoramos un día a partida e non pasa nada.
-Consensúo co meu home -di a Filo-. E como é que non dixeches nada ata hoxe?
-O caso é que está a falar do tema toda a prensa internacional e pensei que xa...
-É que eu durante as festas perdo o norte... Ben sabes ti que nin sequera reparo na edición vespertina do Bild Zeitung.
-Ben sei.
-Como se chama o libro?
-O estornudo da mariposa.
-Carafio! Iso soa interesante, coma cando ao meu can deulle por ter salouco e houbo que levalo a don Severino pra que llo quitara dun susto. Non terás un exemplar por aí?
-Teño.
O matrimonio púxose a botar unha ollada con moito interese e logo de confirmar que hoxe estarían no acto, o Pelúdez pregunta.
-Todo o que vén aquí, tíñalo ti nos teus miolos? Quedaríanche baleiros como os de Jarrison.
-Ben, como xa está todo amañado e coma hoxe é o día do Pilar, da Hispanidade e de cando o mundo foi o dobre do que era, no nome de Piliña dos Ollos Grandes, quedades todos convidados a unha cea que vai arder Troia- dixo a Filomena máis rumbosa que nunca.
Como cos berros se xuntara moita xente ao redor da muller, ela comeza a sinalar cos dedos
-Bo, ti non ... ti tampouco... a ti nin te coñezo saca de aí ti non vés
De tal xeito que quedamos os de sempre.
Logo de recoller a Jarrison e mais a Reborita das Arieiras no San Froilán Miúdo, xuntámonos todos pró concerto de Brath (1980-2016) na Horta do Seminario e no que participaban a Banda de Gaitas Devandoira, o grupo de corda Lucus, o grupo vocal Codex Box, e o guitarrista Manuel Rodríguez, un músico que pertencera á Década Prodixiosa.
-Cando rematan unhas festas sempre tes a sensación de que pasaron coma un lóstrego, pero logo veñen outras aínda máis axiña e xa non sabes se o que vai deprisa é o ano ou a troula _ filosofa o Pelúdez.
-Tempus fugit! -resume o Peludeciño.
-Carpe diem! -engade a Vanesa.
-Et memento mori! - remata a Reborita.
Como a Filo quedaba sen dicir nada e despois de uns segundos de moito matinar, vai e di:
-Ite misa est!
E todos comprendimos que as festas do santo Freilán do ano 2016 estaba rematadas, ou case. Pasaron rápidas é certo, pero esta familia de festeiros e outras moitas disfrutaron duns días nos que houbo máis motivos pró lecer que pró rosmar, e iso sempre é bo prós cidadáns.
Viva o San Froilán e ata o ano que vén!
