Xa me podes poñer de diante a Heidi, que non

A VANESA estaba nerviosa desde a mañá.
—Hoxe é o día máis musical das festas e non sei se darei feito. Temos os dancistas do Conservatorio, os Madia Leva, os Brath, a Gran Canaria, os Telémaco e todos os outros. E por se fose pouco, ¡o Sabina!
—Ese concerto tampouco mo perdo eu —dixo o Pelúdez.
—Non sabía que lle gustara.
—¿Sabina? Desde que se lle escapou o peito cando bailaba na televisión soñei con ela máis de mil veces. ¿Que digo mil? ¡Dúas mil veces!
—Pero esa é Sabrina, ¡non Joaquín Sa-bi-na!
—Arre carallo. Mira ti que hai ben de nomes no santoral, e vanlle poñer case o mesmo a dous cantistas, que por riba son macho e femia.
Logo anda uns metros coa cabeza baixa ata que di:
—Estou pensando que tanto ten. Estes sanfreiláns xa viñeron así, domeñados polo travestismo, e daquela iremos ao recital, aínda que sexa de Sabino Arana.
Pero ata chegar á noite había moito que mallar, de tal xeito que fomos ver aos alumnos de danza do Conservatorio. Todos foron do seu agrado e aplaudiron a rabear cada unha das pezas.
—’A lagoa dos parrulos’ é unha das miñas favoritas de sempre —comenta o home.
—Iso xa o dixeches o ano pasado —aféalle a muller.
—E direino o que vén, porque eu non son dos que cambian de apetencias así como asín. Por exemplo, eu nunca che fun da música tirolesa, e xa me podes poñer de diante a Heidi que non.
A Reborita chega á carpa dicindo que vén do Parque e que alí quedaba o ministro de Xustiza arrodeado de autoridades.
—¿O Caamaño? —confirma o Pelúdez— Non é por menosprezar, pero non penso mover o cu pra velo, porque este ano imos servidos de servidores públicos. Se queren populismo, que veñan onda nós.
—Aí falaches —asente a Filo—. Xa estou cansa de correr detrás dos famosos pra mendicarlles un autobolígrafo. Se tan famosos son, que veñan eles facendo o repartimiento.
Dentro xa do Pazo Universitario e faltando pouco pró comezo, os nervios da Vanesa xuntáronse cos da Filomena e aquilo semellaba a sala de espera dun paritorio:
—¿E cando sairá? ¿E virá ben de saúde? ¿E será unha horiña curta?
—Ben se ve que tedes superado o síndrome do famoseo —comenta o home—. ¿Que me dades se vos consigo un autobolígrafo do cantista?
_¡O que queiras! —sóltalle a muller— ¡Coma se queres unha noite de paixón ou unha enchente de torresmos!
—Xa que te pos así, primeiro a enchente e logo, a desenchente.
Daquela sae o artista ao escenario e o Pelúdez desaparece do lugar onde está a familia, que non se decata da manobra, porque só teñen ollos pró Joaquín, a quen berran como farían unhas rapazas de quince anos:
—¡Sabina, danos da túa menciña!
O tipo comeza a cantar e elas recuperan a compostura. Ou polo menos deixan de facer o panoco.
Cando ataca un dos seus éxitos, aparece no escenario o Pelúdez agarrado a un micrófono e cantando ao seu xeito as estrofas centrais:

O Pazo víñase abaixo. A metade do público, entusiasmado co espontáneo, e a outra metade, cun cabreo monumental, porque aquel endeviduo xiringáballes a súa canción favorita.
Pelúdez achégase ao cantista, alarga unha folla cun rotulador, e bisbéalle:
—Ou escribes aí de contado: «Prá Filomena e mais a Vanesa, con moitismo agarimo do seu ademirador, o Sabina», ou canto ata que cheguen as propinas.
Así o fai e cando Pelúdez sae do escenario co trofeo, o artista di a todos:
—Non sei quen é este home, pero seguro que tardarei en esquecelo 19 días e 500 noites.
—¡Bravooo! —brada o Pazo.