O primeiro día de clase ten algo de renovación da folla. Todos os rapaces cumpren de repente un ano e todos os pais deixan algo na porta. No colexio de Campolongo xuntabámonos os da clase ao principio con timidez, como se neses tres meses de vacacións perderamos o ano de confianza. Recoñeciámonos case como cans, achegándonos os uns aos outros para cheirarnos e volver ás andadas, e nese instante importaba máis a recuperación da amizade que a das Matemáticas.
Tiven hai anos un soño no que debiamos de ter once anos. Antes de entrar no colexio ese primeiro día de clase trataba de mirarme nos escaparates, pero impedíamo a luz, e a pena era brutal, porque en realidade tiña once anos e non vivira. Ao fin e ao cabo daquela xeración invisible saíron brillantes delincuentes, salteadores de camiños, excelentes avogadas, futbolistas, electricistas e mulleres adictas ao sexo e ao bollycao. Houbo quen sentou na ventá, mirou ao baleiro e volveu para dentro.
Aqueles días nos que nos achegabamos de novo ao colexio eu tiña coidado dun que nunca esquecía. Se o último día de clase en xuño alguén lle daba unha desas puñadas de broma no brazo, en setembro esperaba tranquilo apoiado na súa cadeira, e cando entrabas na aula corría ata ti, devolvíao e dicía: “Isto polo do outro día”. Nin Frei Luis de León. Chamabámoslle Vinganzas.
