VIDAS EXEMPLARES como a deste Manuel Curiel, o director da XXXI (e da XXX, e da XXIX, da XXVIII, a XXVII, a...) Semana Internacional de Cine de Autor. Este tipo escapou hai moitos anos dunha secuencia de Cinema Paradiso para revivir os paraísos do cine ó longo destas trinta e unha semanas pespuntadas con alfinetes de teimosía. Vidas exemplares, a daquel Frank Braña que morreu exemplarmente cento corenta veces. Que transitaba polas liñas miúdas dos créditos das películas de serie B. Un tipo da Fonsagrada como Curiel, como Julio Fernández, o boss de Filmax. A de Prudencia Griffel e a súa viaxe desde as néboas luguesas de 1876 ata os soles de México. A deste Eduardo Fajardo, o do corpo mangallón, o da voz poderosa e unha memoria que garda todos os anos no carné de identidade. Puidemos comprobalo no monólogo ‘Poema de la guitarra y el tiempo’ co que nos agasallou.
Actores humildes, secundarios de luxo, xente tan decente que entrou no cine sen pasar por taquilla, colándose de esguello nos platós. Son as vidas exemplares rescatadas da xeografía onde os romanos situaron o río do Esquecemento.
Este Curiel, outra vida exemplar a carón dos amigos, da familia xa con netos, dos rolos de celuloide, empeñado coa tolemia e a precisión dos entomólogos en sacar á luz vidas vividas que o tempo apagou. Para volver a vivilas e sobrevivilas con todos nós.
Ó longo desta Semana desfilaron por diante dos ollos vidas que non tiñan nada de exemplar. Que tiñan moito de exemplar porque foron descubrindo que o embigo do mundo non era made in USA. E que en Irán, Perú, Francia ou Brasil tamén a xente agárrase teimuda á vida coa inverosímil pretensión de vivir as súas vidas.
Esta Semana de 2009 coas vidas exemplares do incombustible Xulio Xiz, Eduardo, Carlos, Guisasola, a xente de Fonmiñá, E as vidas que se agachan detrás de La teta asustada. Ou fan saltar chispas no microcosmos de ‘La clase’ dun instituto francés, que nos mantivo nun silencio cristalizado. Máis vidas exemplares cabalgan sobre El caballo de dos piernas ou vanse entretecendo en La buena vida… Séraphine.
As vidas exemplares que poboaron O mellor cine de 2008 e que xamais poderán competir en taquilla con Titanic, El Señor de los Anillos, Piratas del Caribe, Harry Potter, Jurassic Park, Star Wars.
Este Curiel que busca e atopa vidas exemplares no ‘Cine galego’ da memoria, da emigración. Porque debaixo de cada solapa do mapa agóchase, inmorrente e retranqueira, a pegada dun paisano inventando Galicias no cu do mundo. Algúns transmutaron os duros canotos da barba labrega pola escultura facial dun foraxido, dun malo moi malo, dun perdedor que morre nesta película e resucita na seguinte nos brazos da muller máis fermosa.
Outras vidas deambularon esta Semana polas ‘Mellores películas do cine italiano’, o de De Sica, Fellini, Pontecorvo ou Visconti, perdidos e atopados nos faiados efémeros da memoria.
Vidas exemplares con ollos grandes das rapazas do Club Emevé, mesmo as que foron esvarando incomprensiblemente tempo abaixo, silandeiro e branco cara a unha eternidade sen portas de saída. Seguen vivindo, patrimonio xa de todos, a carón de nós.
Son as vidas exemplares que viven, reviven, conviven e nos obrigan a vivir dentro doutras peles na Semana de Cine. Para que descubramos as incontables facianas da vida. Das múltiples vidas. As vidas exemplares que atopa na arqueoloxía do cine Manuel Curiel, este Quixote con bigote e gafas de concha, que inventa muíños de imaxes xusto cando chega o outono.
