UNHA pucha escura con viseira, un pano a cadros anoado na caluga e cubrindo a cara de ollos abaixo —dependendo do lugar e máis do nivel dos protagonistas, admitíase tamén un negro antefaz—, unha camiseta de raias anchas horizontais e unha enorme navalla na man —admitíase tamén arma de fogo, segundo os casos— viña sendo o uniforme obrigado do ladrón urbano dos relatos da época na que moitos traspasabamos o limiar daqueles mundos novos que a lectura nos ofrecía e aos que nos entregabamos entre crédulos e soñadores até construír con eles toda unha imaxinería que xa non fomos quen de abandonar nunca e da que aínda botamos man cada vez que precisamos establecer comparanzas ou pretendemos comprender algunha cousas. Había tamén, como non podía ser menos, unha literatura de ladróns rurais, pero nesa entrabamos máis pola banda do cine e, polo tanto, os seus protagonistas xa nos chegaban coa imaxe deseñada e, aínda que o do pano ou antefaz viña sendo común, había algúns elementos coma cabalos, trabucos, revólveres, dilixencias, serras agrestes, chairas inmensas e cores non usuais que os afastaban daquilo noso cotián até situalos nun plano que resultaba bastante menos posible.
En calquera caso o oficio exercido era o mesmo e tamén era idéntica a fórmula utilizada para levalo a cabo, fose no escuro dunha rúa solitaria da cidade, no fragoso do monte ou no espido da chaira, e consistía en brandir a arma ben á vista do asaltado e berrar ameazadoramente: «A bolsa ou a vida!», suponse que dando por sentado que soamente había unha elección posible. Mais, con todo, na miña imaxinación infantil —e estou convencido que na da maioría de cativas e cativos— aparecía sempre, ou case sempre, unha dúbida que me desacougaba e para a que non daba cunha explicación lóxica. No suposto, nada probable, claro, de que alguén, polas razóns que fose, decidise, despois
de escoitar a ameaza do atracador, escoller a segunda das opcións que este lle presentaba, cumpriría o ladrón co ofrecido e, despois de tirarlle a vida ao outro, marcharía
sen lle levar a bolsa? Roubaríalle tamén canto de valor levase ademais de asasinalo segundo o solicitado pola víctima...?
Ben mirado, non parece que, polo menos no caso dunha das partes, houbese demasiada disposición para respectar os termos dun acordo xa de primeiras pouco equitativo. E tampouco non parece que, fóra do da indumentaria e o da ferramenta, as cousas mudasen demasiado en todo este tempo como ben nolo demostran os titulares da prensa nosa de cada día, ademais do que se escoita no café.
E, agora que o penso, por que se me dá por lembrar todo isto precisamente estes días nos que non se fala doutra cousa que non sexa o da xuntanza do G-20...?
