A vida pirata

Dirán vostedes: "Eu son do Lugo (ou do Celta ou do Barcelona) e é especial". Miren, non

Acceda a todos os contidos da última edición do suplemento 'Táboa Redonda'

A FINAIS da tempada 2012/2013 abandonou o St. Pauli, club ascensor do fútbol alemán, Marius Ebbers, xogador moi querido pola afección dese barrio da cidade de Hamburgo. No canto de demandar unha homenaxe, pediulles aos seareiros que levasen xoguetes para doar a unha ONG de atención á infancia coa que colaboraba. O que sucedeu ao final daquel encontro foi unha das imaxes máis estrañas que se teñen visto nun campo de fútbol. O colexiado sinalou a conclusión cos tres chíos de rigor e comezaron a caer á herba miles de osos de peluche ata cubrila en grande parte.

O St. Pauli é un club especial, tanto que dous escritores cataláns, Natxo Parra e Carles Viñas, decidiron escribir un libro sobre el baixo o subtítulo Otro fútbol es posible. Publica Capitán Swing, editorial coa que me reconcilio despois da miña loita, glosada nestas mesmas páxinas, contra Richard Dawkins.

Dirán vostedes: "Eu son do Lugo (ou do Celta ou do Barcelona) e é especial". Miren, non. O seu equipo, sexa o que sexa, non viste de marrón, cor extremadamente inhabitual tanto no fútbol coma noutros deportes; non ten como escudo oficioso a Jolly Roger, a bandeira pirata; tampouco ten prohibido por estatutos a emisión de cánticos ou comentarios racistas, sexistas, etc; nin organiza campañas a favor da integración da comunidade LGTBI tanto no deporte coma na sociedade en xeral. Todos temos o noso corazonciño para un equipo de calquera deporte, pero non hai club coma o St. Pauli.

Para comprender a idiosincrasia deste conxunto da beira do Báltico teñen que remontarse Viñas e Parra ao mesmo século XIX e percorrer de punta a cabo o fútbol e a sociedade alemáns, no que é a parte máis interesante do libro e un traballo de investigación digno de mención. A condición de porto internacional de Hamburgo fixo que por alí entrasen en Alemaña o fútbol, os vicios de todo tipo e os Beatles, nin máis nin menos. St. Pauli era nos comezos do balompé un barrio máis e o conxunto principal da cidade, o Hamburgo SV, acaparou dende sempre a afección grazas aos seus éxitos, culminados en 1983 coa conquista da Copa de Europa.

Á súa sombra estivo sempre o St. Pauli, que nos anos sesenta comezou a converterse nun "club de culto", concepto útil amplamente desenvolvido polos autores para explicar por que capta a atención un equipo que incumpre a máxima principal do deporte profesional: gañar. Un grupo de punks e okupas instalados no barrio comezaron a asistir aos encontros do equipo. A súa filiación ácrata e esquerdista chocou coa dos grupos ultras que medraban por entón, entregados a unha violencia desmedida e de ideoloxía neonazi. Os ultras do seu grande rival, o Hansa Rostock, chegaron a saudalos coa consigna Estamos a construír un tren de St. Pauli a Auschwitz.

Pero os tempos cambiaron e resulta que o fútbol está no camiño do que o club hanseático fai bandeira hai décadas. Cada vez presta máis atención á responsabilidade social —ou á corrección política, segundo se queira ver—, todos os clubs tentan eliminar os ultras, tender pontes con equipos de ideoloxía similar ao longo e ancho de Europa e involucrar os xogadores en iniciativas que aproveiten a súa enorme fama para ben dos enfermos ou excluídos.

Só podo rexeitar algo do magnífico libro de Viñas e Parra: iso do odio eterno ao fútbol moderno. O fútbol arestora é comercial e está despersonalizado..., pero como historiador de fútbol amateur non comprendo esa idealización dos setenta ou os oitenta, coa súa violencia, os campos cheos de lama, a corrupción arbitral rampante e o nulo romanticismo. Iso si, entón e agora, nesta columna somos da vida pirata, que como todos saben é a vida mellor.

Comentarios