VIÑAS COS TRAXES tradicionais de dous en fondo dispostos a non perder ripio de canto o domingo trouxera no programa. E o que traía naquelas horas da mañá eran os cánticos dos grupos de pasarrúas e da Asociación de Gaiteiros Galegos que daba xenio escoitalos por aquí e por acolá.
–E pousa, pousa, pousa e non me toques naquela cousa.
E pousa, pousa axiña e non me toques naquela cousiña.
–Eu cando escoito lirismos coma estes, póñeseme a bagoa no disparadeiro, e se non choro é pra que non me colla un fotóngrafo e logo digan que me rompeu a man a policía.
A Filomena comenta o que di o seu home.
–O que che pasa é que estás aducido polo tema catalán e pensas que todo o monte é orgánico.
–E logo non é? Agora puxéronlles prásticos aos eucalitros?
–Non trengiverses as miñas verbas. Sabes ben do que falo. Vives nunha realidade paradela. Cando dormes pola noite, falas soíño e de súpeto berras cousas coma: "Vaise La Caixa a Toledo! Vén Cola Cao a Burela! Levan a Seat a Guntín!". Eu mesma teño medo de que poñan en Castro unha química contaminante!
–E que queres? É o mundo que hoxe toca vivir. E sorte temos dabondo que non esteamos na época dos mouros, cando o meu avó era mariño na batalla das Naves de Tolosa!
O Peludeciño tenta recuperar un anaco de siso á conversa.
–Nin o meu bisavó loitou contra os mouros, nin houbo batalla naval, porque non son as Naves, senón as Navas, que significa Terra Chá.
–O que faltaba! Agora vai resultar que o campo de hostialidades foi en Vilalba!
–Eu demito! –di o Peludeciño– Se alguén pode aturalo, que o faga. Polo que a mín respecta, vou indo ao parque, que logo non hai sitio para escoitar a Noemí Mazoy.
–Imos todos, rapaz, que eu non vou quedar aquí pra recoller as follas.
E puxémonos en marcha, sabendo que os pícaros ían turrar prás barracas, como así foi. Menos mal que a Reborita das Arieiras tiña o peto cheo e levounos a montar no tren da bruxa e nos parrulos.
–Hoxe no Progreso hai un artigo do Trapacero onde mantén que o Domingo das Mozas era unha festa prá facer noivados –di a Vanesa.
–Ben o sei eu –fala Pelúdez–. Servía coma o wassá de hoxe. No canto de dicir cada cinco minutos: "Quedamos?", diciamolo unha vez ao ano e quedabamos sempre o Domingo das Mozas.
–O seu noivado non foi neste día, non si? –pregunta Vanesa a Filomena.
–Non, non le fue. Todo escomezou cando eu esfolaba un coello diante da miña casa e chega este moi chuliño Venancio e di: "Que fas?" E díxenlle eu: "Ando a esfolar un coello pra facelo ao forno". E di el: "E podería probar eu o teu coello?". Contesteille que si e ata hoxe.
–Curreto. Máis ou menos –ratifica Pelúdez–. Houbo algo máis de picante, pero xa cho conto outro día, porque aquí, diante de Rosalía de Castro, semella que non me acae.
Noemí fai a oferenda e logo, a Filo e a Vanesa van á estatua e saúdan moi reverenciosas colléndose as saias coma na corte dos reises.
Rematado o acto, outra vez ás présas porque cantaba Alba Mesa na praza de Santa María.
–Acórdome ben de que hai anos sempre coincidiamos os tres artistas na tele.
–Que artistas? –pregunta a Vanesa ao seu sogro.
–Os mellores do momento. A Lucía Pérez, a Alba Mesa e mais eu.
–E vostede que tipo de arte tiña?
–O meu xa era daquela o arte-rioesclorose, pero a maiores, sei tocar Vaite lavar porcona con culleriñas e vasos de vidro a dúas mans, engulipo cinco racións de cienfalópodo antes de que Fernando Alonso dea unha volta ao Xarama e son quen de estar sen falar unha hora seguida.
–Iso si que non llo creo.
–Proba. Colle o reloxo e mide.
–Veña.
O home cala e apreta os beizos coma se estivese debaixo da auga.
Non levaba un minuto cando aparece a Reborita cos dous nenos dicindo:
–Como é Domingo das Mozas, fago eu o convite nas casetas. Quen se apunta?
–Eu!!! –berra o Pelúdez sen poder remedialo.
–Perdiches!
–Certo, pero foi por unha boa causa. Feliz Luns dos Maiores!
