Sentei nun restaurante e pedín unha ensalada mixta e un arroz. Ao meu lado estaba un matrimonio vello. Andaba cada un ás súas cousas e eu ás miñas: contestar a un par de mensaxes e pensar na miña propia vellez; pedinlle a Deus en silencio non perder nunca os dentes nin o pelo, e no caso contrario ter o diñeiro suficiente para compralo todo.
Logo escribín varias ideas na axenda do móbil, e cando botei o xornal enriba da mesa mirei a parella. Parecían de fóra. De cando en vez falaban e facíano en paz consigo mesmos, que é ao que Juan Marsé chamaba cultura, así que apuntei na axenda: “Chegar aos oitenta anos sen rancor, ou disimulalo tan ben que non impida querer”. Veu a camareira a deixarlles a conta e eles contáronlle historias malvadas dos seus netos; esa maldade tan de avó que mestura a queixa e o orgullo, como dicindo: “Mira que fillo de puta me saíu, igualiño que todos nós”.
Chegou a comida e cando chamei para que me trouxesen outra botella de auga observeinos de novo, sorprendido: pensei que marcharan, porque pagaran había tempo. Levaban en silencio polo menos dez minutos e cada un miraba ao fronte. Non pasaba unha alma pola rúa. Eran xa as catro da tarde e ía calor. Aquel matrimonio concentrado nalgún punto invisible do camiño parecía agora dez anos maior. Cando apartei a vista, escoitei a voz del: “¿Cantas cousas non me terás contado?”. E a explosión de risa da muller, moi capaz soa de salvar o mundo.
