Unha parábola

HABÍA UNHA VEZ unha familia de moitos irmáns, non lles direi que vinte e sete para non dar pistas xa de entrada, mais eran vinte e sete. A cousa é que, como na maioría dos casos, a fortuna da prole era desigual. Ricos, menos ricos, pobres e máis pobres aínda; pero, segundo a nai dicía tomando prestado o título dunha obra teatral de Arthur Miller, «todos eran os meus fillos». Coherente a multípara señora ao acudir a unha ficción teatral porque, en efecto, o seu era puro teatro, como cantara Olga Guillot no célebre bolero. Puro teatro porque, malia seren todos os seus fillos, a uns trataba como tales e a outros coma fillastros.

Ou quizais estou a ser inxusta con esta nai de familia numerosa. Seguramente ela era sincera na súa declaración. O problema talvez fose que, cansa de tanto parir, delegara funcións nos fillos máis espelidos e estes, polo baixo, se repetisen aquilo de que o que reparte e ben reparte, para si a maior parte. Vaia, que traballaban para eles. Claro que mantiñan a familia unida, faltaría máis; pero o nexo non era a solidariedade, senón a dependencia e a submisión.

E sucedeu que algúns, probabelmente cando andaban a xogar á galiña cega, caeron nun pozo fondo e escuro. «Non vos preocupedes -berraron os irmáns maiores- agora mesmo vos tiramos unha corda e guindamos de vós». E non mentían. Botáronlles unha corda cun ben armado nó corredizo que, non por casualidade, atinou de pleno a lles rodear o pescozo. Aínda hoxe están espernexando, izados pola maroma, sen morrer nin vivir, porque os que así os teñen dosifican a crueldade como o capital ao que serven e adoran.

A historia non remata aquí. Hai un irmán, irmá para sermos exactos, da que non saberiamos dicir en que lugar do pozo se acha. Xa se explicou que o pozo é escuro e, daquela, non é doado precisar as posicións dos que se esfragaron. Uns din que está no fondo, outros contan que resiste, agarrada a un saínte das paredes, pero a verdade só a saben uns poucos que enredan as palabras para lles facer significar o que queren que creamos. Uns irmáns ricos ofrécenlle a corda, outros mesmo lle recomendan que a pida; pero ela, á vista da situación dos que penduran magoados pola anoxia, dubida e treme.

Como acaba o conto? O conto non acaba. Aínda na hipótese de que a nosa protagonista consiga zafarse do nó no pescozo e o desprace até baixo dos brazos, os ambiciosos seguirán ao axexo a agardar a súa oportunidade. Só cando os irmáns e as irmás se xunten de verdade, cando a Unión Europea responda sen trampas ao seu nome, lle poderemos poñer un final feliz a esta historia. Un final feliz? Non, mentres no mundo sigan a morrer millóns de persoas cada ano por mor da fame e as doenzas que poderiamos atallar.

A vostede, que chegou até aquí lendo a miña ficción que non o é tanto, e a servidora que a escribiu, agárdanos unha tarefa inaprazábel para este domingo: votar. Se cadra parece que non, mais si que ten a ver con esta parábola.

Comentarios