GRAN PARTE dos clubs de fútbol en España arrastran desde hai tempo unha importante débeda, cunha situación que en xeral empeorou nos últimos anos ao ir aumentar o importe pendente de pago.
A situación é delicada para os doce clubs de primeira e segunda división que están en concurso de acredores. A débeda é ademais elevada noutros quince, entre os que están os máis importantes, con débedas que son superiores ao seu orzamento anual e que polo tanto requirirían dun número amplo de anos e de axustes para reducilas.
En principio este é un asunto privado que afecta ás sociedades anónimas deportivas en que se converteron estes clubs de fútbol, senón fóra polas importantes débedas que teñen contraídas coa Axencia Tributaria e o trato especial que lles dispensa. Deste xeito o problema privado convértese noutro de carácter público.
A propia asociación de técnicos de Facenda (GESTHA) denunciou o trato desigual que se lles dispensa. Aos particulares esíxeselles achegar unha garantía certa e tanxible para aprazar a súa débeda mediante unha hipoteca ou un aval bancario, mentres que aos clubs permíteselles facelo con dereitos futuribles de cobro como poden ser as porcentaxes sobre despacho de billetes ou os dereitos publicitarios ou televisivos. Actualmente deben uns 750 millóns a Facenda e outros 11 á Seguridade Social. E ademais deste trato favorable con Facenda moitos deles tiveron apoios máis ou menos indirectos das Administracións Autonómicas e Locais por medio de subvencións ou de recualificación dos terreos onde están situados os estadios.
Que exista unha gran afección polo fútbol, levantando ás veces paixóns esaxeradas, e que como cidadáns podámonos divertir co seu espectáculo ou cos seus éxitos, non é xustificación para este trato de favor. Menos nun período de crise onde os recortes están afectando aos nosos servizos básicos. Este trato de favor é tamén criticable porque a situación non parece que vaia corrixirse, senón que pode agravarse. Os investimentos en fichaxes do último ano aumentou con respecto a 2010. E a situación chegou ao límite de provocar unha folga de futbolistas, que atrasou o inicio da actual campaña, e que só se resolveu ao dar garantía de pago aos douscentos xogadores aos que os seus clubs debíanlles os seus salarios.
Sería conveniente que o fútbol comezase a funcionar cos seus propios recursos, racionalizase os seus gastos e fora mellorando de modo paulatino a súa situación financeira. É en todo caso un asunto privado que afecta sobre todo aos seus socios e empregados. Con todo, desde o interese público é esixible que cambie o trato de favor que lles dispensan as Administracións nunha época de recursos tan limitados, que ademais xera críticas razoables desde o exterior a presentarnos como un País en situación financeira delicada que ten gastos esaxerados nesta actividade deportiva profesional.
