AQUÍ NON te podes fiar. Abren as portas e aparece xente. Nin dios sabe de onde saen. Falan os tres individuos a primeira hora da mañá, deste sábado que aínda mantén as rúas valeiras.
Non son mendigos. Son xente que a crise vai sentando ás portas dos supermercados, ou botando na gabia de camiños que non levan a ningures. Desechables, definen con precisión demoledora non sei onde. Falan os tres cun ollo posto na entrada do comedor social que lles vai permitir quentar hoxe o bandullo.
A crise económica. A debacle planetaria que foi fermentando nun sistema malvado, estercado de cobiza.
A crise, agravada pola burbulla do ladrillo e as súas desfeitas medioambientais. Por que sumidoiros escapou tanta ganancia? A crise, amplificada polos voceiros da catástrofe encubrindo a loita descarnada polo poder e as súas prebendas.
A crise dos idiotas que invadiron e destruíron un país enteiro, Iraq, sen ter en conta as astronómicas facturas que habían de chegar. En dólares. En vergoña ética. Como aceptar que o mundo máis rico poida dedicar miles de millóns de dólares para matar, para destruír, e tan poucos recursos para curar as feridas do planeta e para vivir?
A crise dos gurús económicos, Moisés na busca da Terra Prometida onde os cartos paren cartos e o diñeiro é a única riqueza. Xa saben, o FMI, BCE, o Banco Mundial, a Reserva Federal. Gurús da nada, cegos guiando a cegos ata que todos caemos na poza. Sabían moitísimo de teoría económica pero nunca mediron a estatura humana desa economía. E cando escoitabamos as súas predicións acordámonos de Sócrates, que contradicindo ó mesmo oráculo de Apolo en Delfos, dicía só sei que nada sei.
Moitas crises. Unha crise poliédrica con moitas caras. Curiosísimamente o rostro que nunca aparece é o dos culpables. Unha mágoa agora que temos ocioso Alcatraz dedicado a nostalxias cinéfilas e postais turísticas. Moitos canallas de moral distraída deberan sentir na caluga o son metálico das portas do mítico penal. Para toda a vida, polos centos de miles, polos millóns de vidas esnaquizadas.
Non é doado admitir que os ventos da crise leven por diante a poderosas entidades financeiras, industria, a eses catro millóns de parados que a carón dos seus comían o pan co suor da súa fronte. Non pode ser que afundan as empresas e os pillos sigan a flote no seu mar de rapinas blindadas onde a trampa cotiza máis que o suor.
A crise. Vai frío a esta hora da mañá. A pel de pedra da fermosísima Praza Maior de Lugo lumbriga acabada de lavar. Os tres individuos, transeúntes entre comedores sociais, non falan de magnitudes macroeconómicas, do euríbor, de Greenspan nin de Bernanke, das axudas, meu Deus!, ós bancos.
O da chupa de coiro, o do chándal de cores, o do xersei gordo de la, están a mirar cun ollo a porta que permite o paso a unha comida quente. E mentres, quentan as mans cun cigarro neste mundo tan feo, tan pavorosamente frío.
