Un pobre de min que chegou por rap

Dios Ke Te Crew case ao completo e O Leo, de minisaia (Foto: Sebas Senande)
photo_camera Dios Ke Te Crew case ao completo e O Leo, de minisaia (Foto: Sebas Senande)

Primero, Dúo Kie, macarreo madrileño con pegada por estes pagos, e logo, Dios Ke Te Crew, rapeiros do país, coma o viño de tasca ao que lle dan palabra. «Galicia zombi, poder nuclear», o primeiro chío de guerra da ‘crew’ de Ordes.

Se os Dios Ke Te Crew tiveron algunha vez pelos na lingua, quedaron desintegrados polo Barrantes e os licores artesanos -dos que curan os catarros- que lles choven por dentro; reparten o bacallau catro MCs de verbo rápido e marca o plato un DJ ao que lle vai a tralla metalera.

O rap é a arte da palabra e quen se traba envelénase. Os dardos van contra quen se poña diante, sen reparar no alcance. En ‘Humanose’, o máis recente traballo da banda, hai estopa contra o americanismo «con complexo de Benemérita» e non se salva nin o mesmísimo Obama da queima.

Non hai segundo que vala para tomar folgos e as sorpresas comezan cedo. ‘Dame ighual’ bota bile antes de que se escoiten as bases. Neste tema hai «vellas coruñesas que se cren burguesas con abrigos de visón» a escravos da operación biquini. O retrouso escóitase con carraxe punki e velaí vén o Leo (i Arremecághona) que subiu ao escenario con camiseta rosaliana e minisaia de volantes para facer o sexto Dios Ke Te Crew.

Segue a noite co coitelo nos dentes. ‘A rúa non se vende’ achega os porqués. Por que festa gastronómica si e botellón non? Quen sabe dos submarinos da herba decomisada? Acabará o mundo todo con cámaras de vixilancia nos esfínteres? Os Dis Ke Te Crew falan do seu e arriscan: «Se conto mentira, que me parta un raio, que me leve o demo».

Entran ben as cancións novas, pero as vellas son xa himnos para a rapazada (e non tan rapazada) do país, que tamén os hai da xeración do mundo viejuno entre o respectable da Praza da Horta do Seminario, con tres cuartos de entrada para a ocasión.

‘Festa’, un clásico, chega por raggamufin jamaicano xusto cando máis petan na pituitaria os aromas da última colleita. Quen mais, quen menos -mesmo os máis retirados da vida nocturna- pensa que é tempo de subir no globo, de «ser o neno máis feliz de todo o recreo» e de pintarse de verde.

De verde oliva, máis concretamente, como o uniforme de alguén que irrumpe no escenario. Vén de ser 12 de outubro, día senlleiro para os fillos de Armada, e o actor Miguel de Lira -como no disco- é o cabo Ameneiro que quere rebentar unha reunión recreativa dos Dios Ke Te Crew. Súmase á represión un axente que ten, máis o menos, a pinta do Leo.

E Lugo xa sabe que toca agora.

Comentarios