Un microchip no corazón

ESA LABRA DE silicio, soporte das partes activas dun circuíto integrado. Esa unidade compacta miniaturizada. O soño dos grandes banqueiros: cada cliente coa súa tarxeta. Cada tarxeta co seu microchip. E cun sorriso: todas as operacións pode facelas vostede mesmo.

É a fantasía do señor Botín. Do señor Rato. Do señor González. Exemplos e paradigmas. Un banco controlado por un só Gran Irmán omnipotente, omnisciente, omnipresente. E omnívoro. Os microscópicos cerebros de silicio están a substituír con vantaxe esa urdida de neuronas, sinapses, glías, dores e anceios que configuran o cerebro de cada empregado.

É o soño dun tal señor Alierta e a súa telefonía cada vez máis rendible, máis inextricable, adxectivo que tenta explicar a absoluta orfandade á hora de entender o que nos cobran. Un microchip de silicio, unha tarxetiña no móbil e un exército zombi de operadores que pouco poden resolver, nas antípodas desta sociedade do benestar minguante e dereitos humanos esvaecentes. Cobran moi pouco.

Van quedando poucas oficinas cun talante amigable onde despois de facer calquera operación, podes invitar, ser invitado a un café ao lado da sucursal. E onde descobres que o tipo que che acaba de falar de intereses, desa suculenta oferta de cazolas chinas, tamén é afeccionado á pesca. E tes un fillo con síndrome de down, ten unha filla que se sae por riba das matrículas de honra. Ou che conta, lle contas a paparota do sábado.

Os cartos viven moi deprisa, sen tempo que perder nesas cousas absurdas do aroma das palabras, do gusto do café, da quentura humana que nos fai próximos. Os bancos, ou caixas?, semellan buratos negros cósmicos. Engulen aos que non aprenderon na escola da competitividade, esa palabra cempés. Xigantescos Saturnos devoran aos fillos con moi mala dixestión.

Abonda ver as colas en cada oficina. Empregados ao bordo dun ataque de nervios. Clientes anoxados, aborrecidos. Fáltalles un microchip. Xusto cando soa un teléfono coñecido. O banqueiro da familia. Non, bancario! Fala no nome do Gran Irmán do BBVA. Ofrece daquela as claves para resolver todos os teus asuntos por internet. Clavándoche un microchip no corazón da tarxeta de plástico.

Meus señores Botín, Alierta, González, Rato e a súa pléiade de sinónimos, antónimos e afíns. O sangue que lles corre nas veas é das mesmas cores que os euros. Que os rublos, Que os yuáns. Que os dólares, esa dor de cor verde. A todos eles, aos grandísimos financeiros, aos xigantescos mercadores, aos altísimos directivos das multinacionais que non respectan fronteiras, cómpre enxertarlles un microchip no corazón. Ou quizais ensinarlles a colocar anacos de corazón nos circuítos de cada microchip.

Comentarios