As trompetas de Xericó estaban atronando

Lemmy Kilmister era un hombre elegante. Aínda que a súa elegancia se encadraba nos parámetros da estética graxenta, patilleira e encoirada do rock duro. A morte comezou a rillar no líder de Motörhead en xullo, cando descendeu do escenario do Resurrection Fest de Viveiro e acabou de papalo o sábado da semana pasada. Faleceu aos 74 anos dun cancro que o comiscou de xeito tan brutal e veloz como a súa música. A doenza presentáreselle —espectral, horrorosa— tres días antes. Disque estaba xogando a un entretemento para ordenador inspirado en The Raibow, o bar no que bebeu máis mecanicamente de todos os bares nos que bebeu mecanicamente dende que lle entrou a sede irreparable dos alcólicos.

Lemmy Kilmister xusficaba que debía beber e fumar desmesuradamente para evitar que a súa voz —áspera coma a lingua dun gato— se edulcorase. O cantante de Motörhead nunca renunciou a dedicacións menos lesivas coa saú- de. Ou non tal. Presumía de terse visto corpo a corpo con 1.000 mulleres. A cifra debe de ser a mínima esixida ao león da manda porque é Julio Iglesias e Bertín Osborne tamén contan por un milleiro o seu currículo sexual.

Contoume Marta Veiga que o estadio do Rayo Vallecano gardou un minuto de silencio pola morte de Lemmy. Un minuto de silencio nun campo de fútbol ou unha praca co teu nome na túa localidade natal son signos que certifican que acadaches a dignidade de mito. Los Suaves teñen unha praza onda a catedral de Ourense.

Escoitei pouco a Motörhead, aínda que prestándolles atención. Interesoume, sen entusiasmo, a súa mestura de rock e punk. Coñecía ‘Ace of spades’, ‘Overkill’, Killed by death’,... pouco máis.

A Xosé Carlos Caneiro tamén o lin. Aínda que lle prestei a mesma atención que a Motörhead, aburriume máis. A banda de Kilmister, cando menos, ten sentido do ritmo. Pode atoar a cabeza, pero non aparva.

Sempre empezo os libros de Caneiro atraído polo seu talento glorioso para titular: ‘Os séculos da Lúa’, ‘Os dominios de Caín’, ‘Y solitario bajo el cielo, como siempre, estoy yo’,... ben, o último tirouno dun verso de Hölderlin, pero acertou na escolla. Sinto envexa dos seus títulos; se non me odiase, pediríalle que me nomease as novelas.

Innegablemente, titula mellor ca Motörhead: ‘Aftershock’, ‘The world is yours’,... unha pena. Sen embargo, Lemmy Kilmister converteuse nun clásico hai unha chea de anos e Caneiro, non. Matizo: aínda non. El non se desalenta e poida que algún día o logre.

A noite na que coñecín a Caneiro, el vestía unha cazadora de coiro, que é o traxe rexional de Ourense dende que existen Los Suaves. A pesar dos adolfos, dos verinos e dos florentinos. Pero unha madrugada de lúa chea, lendo a Hölderlin, quedou transido pola revelación da verdadeira literatura. Comprou un litro de gasolina e queimou a cazadora de coiro diante da biblioteca de Verín nun akelarre dirixido a desfarcerse do dionisíaco e vivir no apolíneo. Pola mañá colleu un autobús a Ourense para probarse traxes e garavatas en J&J. Combinaban en tons azuis de alegría formalista.

Esta novela na que cita a Hölderlin van presentarlla Darío Villanueva e Alberto Núñez Feijóo, o presidente da súa lingua e o presidente do seu territorio. Non pode haber aspiración de maior envergadura para un escritor.

Aínda non tiven a oportunidade de lerlle este libro, pero cansei de escoitarlle presentalo como "politicamente incorrecto" nas entrevistas. Esa actitude lémbrame ao meu tío Santi —carlista, feo e sentimental; xa saben—. Era un señor respectable a tempo completo. De cando en vez situábase no medio e medio do corredor do seu piso e anunciaba o advento da Apocalipse á súa falanxe de sobriños. Erguía o brazo a xeito de pararraios e a metade inferior da perna dereita, como se indicase a un cabalo o xeito de amosar a ferradura. Ao grito bíblico de "que suenen las trompetas de Jericó!" liberaba unha ventosidade afuracanada e estrondosa que os nenos celebrabamos con risas e aplausos. Pero a transgresión do meu tío non foi esa, senón "pegar tiros contra los rojos en el Ebro". Trataba de mantela fresca na cabeza cando houbo de asimilar o desgarro de que o seu Partido Carlista ingresase en Izquierda Unida.

Temo que Xosé Carlos Caneiro escoita tanto a Bach que non sabe aprezar os matices de Motörhead. Como consecuencia, ignora que a elegancia de Lemmy Kilmister non era azarosa. Afeccionado ás dúas guerras mundiais, o líder de Motörhead sabía polo libro ‘Hugo Boss. 1924-1945’, de Roman Köster, que o fundador da empresa textil deseñara os uniformes da Wehrmacht. Pediu unha colección persoal aos herdeiros de Boss.

O autor ourensán pode chegar a clásico polo gusto anodino na selección de garavatas ou pola intención coa que escolle os presentadores dos seus libros. Soamente lle falta acometer o motivo polo que un artista marca época: facer unha obra nova e irreproducible. Miles Davis explicoullo a Nancy Reagan nunha recepción na Casa Branca co gallo do Nadal. O pelo do trompetista de jazz estaba xa esfiañado pola heroína e el cami- ñaba lento e agachado, desorientado, vestido cunha cazadora dourada. A muller de Reagan temeu que un esmoleiro se coara na recepción aos persoeiros das grandes cadeas televisivas, de Broadway e da lista Billboard. Achegouse a el delicamente. "E cal é o motivo de que vostede estea convidado, señor?". Miles ergueu a sombra dos ollos cara a Nancy Reagan. "Está preguntándome que fixen para estar aquí, señora Reagan? Cambiei a historia da música dúas ou tres veces. E vostede? Que fixo para estar aquí aparte de tirarse ao presidente?".