Teño medo de que unha se fixe en ti e me ofreza cincocentos euros!

XA LLES custou chegar ao desfile de gando por aquilo de que a noite foi abondosa en apertas, de tal xeito que os pais tiñan esa faciana que se pon cando non estás ao que tes que estar.-Mira, Filo, unha vaca! -di con ollos de pantrigo.-Ben a vexo, Peludo, está de diante.A Vanesa mira pra eles coma se fosen extraterrestres recén chegados e o Peludeciño quítalle ferro:-Con tal de que non me dean un irmanciño!Por fortuna, co tempo foron recobrando o seu ser, aínda que a iso do Ánxelus o home non fala todo o que acostuma.-É como non terte! -dille a Filo nesas últimas rabexadas de nirvana.E el:-Eu tamén estou polos teus ósos.O gando avanza paseniño polo Campo Castelo e de súpeto, o home coméntalle á Filo ao seu estilo tradicional:-Isto é o que vai de onte a hoxe. Antes iamos ás feiras pra ver o gando y pasabamos por diante e por detrás das bestas, das vacas e das tenreiras, co fin de comprobar como estaban de cuartos traseiros. Hoxe pasan elas diante de nós e teño medo de que unha se fixe en ti e me ofreza cincocentos euros.-E ti seguro que pechabas o trato! -aféalle a muller.-Home...! E con facilidades de pago!Peludeciño, que os escoita polo lombo, exclama cheo de ledicia, coa mirada posta no ceo.-Grazas, Señor! Os pais recuperaron o sentido e xa rifan coma sempre!-É certo -confirma a Vanesa-, tíñanme preocupada. Tanto acariñamento é o prónlogo dunha treboada. Non tes máis que ver o que lles pasou ao Brais Pí e maila Xelines Xolí, que acabaron co amor de tanto usalo.-Con ese material tamén o gastaba eu en dúas ou tres voltas -di o Peludeciño, cáseque sen saber nin o que dicía, nin a que lle viña encima.-Que material? Refíreste á Xelines, non si? Es ben machista, sexista, anteparitario, cravenícola, falócrata, indinstruído, burranzán, analfabesta e, e, e...-Feminicida váleche? -suxire o marido.-E tanto! Feminicida!!! Pero dos profesionais! Feminicida e mais herbicida!O desfile remata sen que ningunha vaca ofreza un can por algún membro da familia, o que nos permite mover o cú ata a Praza Maior, onde actúa Hortensio de Viveiro, o home orquestra que Pelúdez xa coñece doutras troulas.-... vinte, vinte e un, vinte e dous...-Que fas? -pregúntalle a muller.-Sempre que vexo ao Hortensio o primeiro que fago é contarlle os intrumentos que leva enriba, por se engadiu un novo dende a última vez.-E?-Leva os xustos e gobernativos.-E iso que quere dicir?-Que leva os que pode gobernar, nin un de máis, nin un de menos.-Este home ten moitismo mérito. Xa me gustaría a min facer música coa metade deles.-Eu podo -chúfase o Pelúdez-. Vas velo. Oe ho, Hortensio! Déixame once instrumentos, que eiquí a miña parenta non cre que eu saiba levalos. Lembras alí na Misericordia de Viveiro o ben que me saía?-Lembro... -di o Hortensio resignado.Daquela o músico comeza a colgarlle parte das trompetas, acordeóns, pratos e tambores que trae no seu estaribel, ata que...-Xa che chegan.-Van once?-Pito arriba, pito abaixo...O público agarda impaciente o que poda saír dunha operación tan arriscada e cando o home orquestra o deixa só, Pelúdez arrinca a cantaruxar:-Amoriños collínna beiriña do mar,amoriños collínnon os poido olvidar;non os poido olvidarnon os poido olvidar,amoriños collínna beiriña do mar.-Pero se non moviches nin unha perna! -bótanlle en cara ao mesmo tempo a Filo e o Hortensio.-Eu dixen que podía facer música con eles... enriba. E acaso non a fixen?Logo dá en beilar os Amoriños e os pratos soan a cada paso que pega, producindo certo soniquete.-Aí o tedes! Son o home philarmónico!