Temos dereito a decidir, e decidimos non facer cola

ATOPEINOS BEN cedo, perto de El Progreso, co fondo acústico da tómbola, que vén sendo o himno laico destas festas:

—¡Tódolos números salen! ¡Tódolos premios tocan!

O home comenta o cántico do tomboleiro.

—É certo o que di este profesional do micro. Pasamos de diante do seu garigolo e o tipo estáballe a poñer unha serpe de tres metros ao pescozo dunha señora de oitenta anos. Se iso non é proba de que che pode tocar calquera premio, aínda que non che sirva pra nada...

—E tanto! —ri a Filomena—Díjolle, señor xornalista, que se o Peludo xoga unhas rifas, volve a casa cunha barra de xabón, que é un produto aínda enédito no seu corpo.

—Non te pases, Remediños, non te pases! Ben sabes que eu estou feito de caraveis, e que non atufo, senón recendo!

—Veña, alixerar as pernas —di a Vanesa—, que imos chegar á caseta de El Progreso cando xa teñan pechado, como xa pasou o día do santo.

A familia quería ter unha afoto de todos eles aproveitando dúas cerconstancias. Unha, que era jratis total e dúas, que por unha vez estaban os sete membros da familia xuntos, algo cada día máis difícil de conseguir, segundo Pelúdez, "pola atrapación das redes sociais", un fenómeno que precisa da súa explicación.

—Sí, ho; é ben doado. A atrapación é cando só fas o que outros queren que fagas e ti pensas que estar a facer o que queres.

—O pai ten máis ración que o Santo Jó —di o fillo—. Estamos a vivir nun mundo no que todo é mentira. Non vedes os pantalóns rotos? Pois non están rotos. Son así!

—O que ti queiras, pero dádevos présa que se cadra rematan as afotos e quedamos a velas vir— teme a Vanesa.

Pero non, chegaron a tempo e malia que había unha ringuileira que chegaba aos soportais do Concello, o Pelúdez foi adiantando a todos.

—Paso, por favor; paso que levamos unha nova de derradeira hora e a rotativa non pode agardar.

Todo foi ben ata que un dos que facían cola preguntoulle a Pelúdez de que nova se trataba, xa que era tan importante. E ao festeiro non se lle ocorreu outra cousa que dicir:

—Caéuselle o pelo ao Puxdemón!

E seguiu correndo ata dentro con toda a familia detrás.

—Sabemos que é un procedemento irregular, pero temos dereito a decidir, e decidimos non facer cola. É dicir, que é a nosa Declaración Unilateral de Indecencia. A nosa DUI.

Os compañeiros do xornal saen como poden da tarabelada.

—Pero, señor Pelúdez, se vostedes son coma da casa. Non precisaban facer cola. Veñan por aquí, que lles facemos a instantánea ben axiña. Que cartel queren ter nas mans?

A Filo adiántase ao seu home e di:

—O que máis me presta prá deixar á postrerioridade é aquel que di "Son de Lujo y no lo niejo", porque na súa sinxeleza leva dentro unha mensaxe de verdade e claridade que tanta falta fai hoxe. Isto é así porque todos nós somos de Lujo e non o nejamos.

—Ben falado —di o marido —. Eu son da mesma corrente filosófica.

O caso é que os sete pasan ao set diante da Mosqueira e logo saen ben contentos do trato recibido.

—Xa che dixen que sendo cousa do xornal non precisabas de métodos extrordinarios —corríxelle a Filo ao seu home—. Non te decatas de que levamos cento nove anos saíndo nas súas páxinas? O úneco que leva tanto tempo nas mesmas é o crucigrama!

Aínda houbo sábado pró desfile de gando, que é un dos númaros preferidos da familia, e iso que xa hai anos que teñen convertidas as cortes en merendeiros. Pola tarde dan unha volta pola Praza da Soidade pra coñecer aos rapaces do Sanfroidance e tamén houbo troula cos pasarrúas, co Iván Ferreiro e co John Nemeth.

Cando escoitaban ao cantante americano, Pelúdez di:

—Sendo mozo tamén tiña unha harmónica e sempre que ía coas vacas ao monte, facía uns concertos caralludísimos.

—Sí, xa me teñen contado —mofa a Filomena—. Estabas ti, as vacas e ninguén máis porque alí non paraba nin a liña Cádavo-Baleira.