Poucos minutos despois de comezar o segundo tempo dun partido de fútbol que se celebraba en Riazor e que enfrontaba ó —daquela— Superdépor con algúns dos equipos sobranceiros da Liga de Fútbol de Primeira División, Arsenio, que era o adestrador, chamara cabo del a Fran, aínda novo en idade pero xa moi ben considerado non seu oficio, para lle dicir algo ó oído, algo que o rapaz escoitou atentamente mentres ía asentindo coa cabeza. Seguiu o encontro e algo debeu mudar para ben no xogo dos da casa porque, non sen os lóxicos esforzos, acabaron por gañar un partido que se lles puxera algo difícil e no que, xusto ó seu remate, unha morea de cronistas deportivos de todos os medios, armados de micrófonos, gravadoras, bolígrafos e cadernos de notas que viñan ser como naturais prolongacións de ollos, mans e linguas, rodearon ó futbolista pedíndolle que contestase ó que eles lle preguntaban a berros. O rapaz non sabía moi ben a quen atender e víase que andaba bastante desorientado e esforzándose en non quedar mal con ninguén.
Estaban interesadísimos en saber que fora aquilo que o adestrador lle dixera cando o chamara para lle falar ó oído e supoño que case todos utilizarían esa maneira
de preguntar, tan propia de certos informadores, que consiste en indicarlle de entrada ó entrevistado a resposta que se desexa escoitar del. Que novo debuxo táctico mandara
trazar riba do céspede (isto ten que aparecer sempre) de Riazor o astuto ‘Raposo de Arteixo'? Que reduccións espaciais encargadas de coutar os ámbitos do rival e dilatar os propios decidira poñer en práctica encargándolle a el que a transmitise ós seus compañeiros? Quen tiña que se situar preto do pao curto cando se puxeran as faltas en movemento...?
O bo de Fran, abrumado polo asedio, limitouse a contestar a verdade: ''Non foi nada diso..., a min o adestrador díxome, literalmente: Neno, non te me poñas tolo!''.
E, polo que se viu no partido, o rapaz entendeu perfectamente as instruccións.
Non creo que aquela resposta deixase conformes a moitos dos interrogadores e supoño que non sempre foi iso o que despois saíu publicado pero, como agora se van celebrar os Xogos Olímpicos, e despois dos triunfos en fútbol, tenis, ciclismo, baloncesto e outros deportes, non son poucos os entendidos que aproveitan todos os medios ós que dan chegado para aconsellar, prescribir, avisar, dirixir e mesmo por veces pontificar sobre o que cómpre facer en cada caso, non sería mala cousa que os deportistas participantes, a quen se lles supón capacidade e interese abondos, decidan tomar desde o primeiro momento o sinxelo camiño das cousas ben feitas.
E, despois, que haxa sorte.
