UNHA AMIGA PÍDEME unhas guías turísticas porque quere ir a Barcelona de vacacións; cando me comenta que pensa viaxar en agosto, intento, sen éxito, convencela de que non vaia. O certo é que a min a calor excesiva cáusame malestar e non podo entender que se busque voluntariamente salvo, claro está, que o destino sexa unha praia. Iso non quere dicir que non me teña metido algunhas veces na boca do lobo. Teño un mal recordo de algúns lugares e cidades por esta circunstancia. Por exemplo, aquela ocasión, tamén en agosto, cando un taxista de Córdoba burlouse de nós cando soubo que eramos galegos e estabamos atrapados naquela gran tixola, a máis de corenta graos e camiño do Corte Inglés, refuxio de tanta xente en España cando aparece un ‘contra-tempo’ así. Noutra ocasión, estando de paso en Nova York, o grupo no que me atopaba acabou buscando acubillo no Museo de Arte Moderna, que eu xa coñecía, pero que nesa ocasión tiven a oportunidade de repasar ata nos seus últimos detalles: a cuestión era non volver a unhas rúas que eran o verdadeiro inferno.
A verdade é que, para non gustarme o bochorno, tiven tamén mala sorte ao planificar algunhas viaxes no momento inadecuado. Só así se explica que estivese en Praga xusto o día no que se batía o record de calor de toda a historia da cidade. Máis raro aínda é verse afectado por unha onda de aire africano en Turín ou no mismísimo Londres, onde tamén estiven con frío invernal e gocei moito máis. Porque xa o din os suecos: non existe o mal tempo, senón roupa desaxeitada. Así que eles nunca quedan en casa porque estea nevando; simplemente poñen os mellores forros polares e botas a proba de auga. Ao regreso, un bo lume e unha bebida quente proporcionan esa sensación de benestar que todos vivimos algunha vez e, dificilmente, podemos asociar á calor tórrida, por moito aire acondicionado que lle poñamos.
Por certo, con tantos adiantos que hai, aínda non se conseguiu un aparello que enfríe sen facer ruido. Porque dentro das calamidades estivais nunca poderei esquecer aquela noite de insomnio nun destartalado hotel de Boston; a calor e a humidade eran sufocantes e a refrixeración das habitacións consistía nuns vellos aparellos que tiñan a saída do aire quente cara aos corredores, no medio dun estrondo maior que o da pista de un aeroporto.
Gústame moito o verán, pero sigo pensando que listos son os que veñen a Galicia porque lles encanta durmir en pleno estío debaixo do edredón e que torpeza a desa amiga que vai a Barcelona, unha cidade encantadora, pero da que pode volver queimada.
