Sentidiño, Carlangas! Que non sodes tan juapos!

ALGUÉN DEU unha reviravolta por onde viña camiñando ata o xornal e zas! Era Pelúdez! Imposible coñecelo, porque en troques do chapeu propio da súa indumentaria, puxera na cachola unha barretina catalana e de costas ninguén podería pensar que aquilo era o festeiro.-Cachimba, cachimba! Pero se é o xornalista!-Pelúdez! Onde vas disfrazado de Tarradellas?-Onde vou ir? A facer propaganda diante dos cataláns pra que non sexan túzaros e tornen ao rego! Que saiban o moito que os queremos e que sigamos xuntiños coma ata de agora!-E logo non é vostede independentista?-Eu de indepen non teño nada porque non me deixa a Filo. Pero de dentista, moito menos, porque non fixen a carreira. O que teño son moitos anos e sei ben que a onde vai o tipo ese da fregona no cranio chámase prencipicio, e que el, máis que Pusdemón, é un Demo de Pus... e non digo máis por se está a escoitar o señor Trapero.-Menudo apelido pra vostede!-Cale, cale. Que se isto colle vivo a don Xosé Trapacero Pardo, haberíame poñer na miña boca un feixe de pecados.-O da barretina paréceme ben. O que non entendo é por que no canto do caxato leva na man unha sardiña?-Isto? Ah, pois tamén é pola homenaxe aos cataláns. Voulles bailar unha sardiña de fraternidade, irmanamento e sogranamento. Xa verá.Daquela o personaxe ergue os brazos e ponse na postura do primeiro momento da sardana obrigada, mentres cos beizos fai o fiscornio da Santa Espina.-Tá tatará taratara. Tá tatará taratatá!E ao velo, a xente foise xuntando ata formar un círculo de trinta ou máis danzantes.Logo dun tempo, dan en aplaudir e un home lanza un curto espiche.-Sentidiño, Carlangas! Que non sodes tan juapos!Rematado o primeiro número das festas, volve cara onde eu estaba e marchamos coa intención de catar o cienfalópodo e aperturar así as papatorias.-Este ano teño unhas obrigas máis obrigatorias das que teño outros.-Conte. Vén coa idea de bater o récord das oito racións de cienfalópodo que estableceu en 1996?-Non, non sexa besta, que teño o coles Tirol polos cumulonimbus, é dicir, moi escopeteado. Do que lle falo é que este ano a Filo e mais eu cumprimos o noso 70 aniversario de voda...-Parabéns! Non estaba eu no allo!-Pois si. Setenta anos hai que emparellamos. Aló polo 1947, cando fomos da man ao altar e mandoume o crego: "...na saúde e na enfermidade". E díxenlle eu: "Home, don Alauterio. Non podería ser só na saúde, que eu pra estar de doente non servo, que non fago máis que laiar?".-E non valeu.-Non. Dixo que todo ou nada, e quedeime con todo.-Pero non vexo eu que problemas tes coa celebración. Fas unha enchedola e vía.-Xa! Que te cres ti que o choio é tan doado! De primeiras, ti sabes como se chama o aniversario dos setenta anos?-Non. De ouro macizo?-Vodas de titanio!!!-Ajasús!-Onde carafio atopo eu un anel de titanio, que é o que tiña pensado de agasallo?-Tranquilo, que eses aneis son coma as meigas. Habelos hainos. Xa amañaremos.-E logo está a dificultade máxima. A recontradificultade, porque como a Filomena viu o outro día a homenaxe que lle deron no Círcalo á Norita Real, metéuselle nos miolos que a ela tamén, que a ela tamén...-Mon Dieu! Ese si que é un atranco de magnitude sete!-E tanto, porque quere que lle veña a Lucía Pérez e que sexa a primeira en cantar.-E por que?-Porque di que é de O Inicio.-Será do Incio!-Non lle sei, pero non remata aí a cousa. Tamén quere a Tuna de Menciñeiría, que a presente Paco Rivera e que lle saque a bailar o Gayoso.-O de Luar?-Home e logo! Non vai ser o de Caixanova, que non está pra festas!-Si, iso vai ser algo máis complexo. Falairei co Bispo e co Mario, por se poden amañar un milagre co santo Froilán.-Por falta de adoración non será...