VIÑAN DA ofrenda ao santo e agardaban o concerto na praza de Santa María. Pelúdez olla o ceo coa man dereita no queixo e os beizos trascadeados, cando a muller se interesa pola súa actitude contemplativa.
-Andas a supervisar as nubes, como recomenda Zapateiro aos xubilados?
-Non, ando a matinar na fatalidade da vida e no que pode cambiar o teu existencionismo segundo teñas un intre de boa ou mala sorte.
-Xa, como cando aquel cameón que levou por diante ao Velino da Seara.
-Talesmente. Recordas que onte á hora do pregón pregunteivos se alguén quería tomar un refresco nas terrazas do Cantón e dixéstesme que gardase os cartos pra un chiculate con churros cando viñera a fame pola noite?
-Recordo.
-Pois mira o que pasou despois co balcón. Se chegades a dicir que si, hoxe imos camiño do paraíso. Polo menos eu.
-Polo menos ti, que? Morres, ou vas ao paraíso?
-As dúas cousas. Dos teus pecados nunca tiven moita referencia. O mesmo pasou co Pedriño Sánchez. Hoxe era o chico da pelíncula e ao día seguinte, cortábanlle a cachola. Somos como follas de outono movidas polo vento.
-Carafio! O sogro revirou a poeta coa idade! -exclama a Vanesa.
-Poeta non sei, pero de literato sempre tivo moito. Non había maneira de que no tren collera coche-cama. Sempre liteira, sempre liteira...
Escoitan o concerto en silenzo, que non é mérito cativo e aplauden a rabear, porque di o Pelúdez que eran moi filarmónicos e moi ensamblados.
Como era a festa do patrón, a familia non tiña convite nas casetas, e a iso das dúas, o home deu en mirar pra min con cara de can famento. E tanto foi mirar e remirar que acabei por levalos a xantar por medo que viñera unha ONG e me puxera unha multa por maltrato animal.
-Aínda non me falaron do último ano. Que tal foi a invernía prós nenos?
-Piliña dos Ollos Grandes medra satisfatoriamentes. Tivo un catarriño aló por marzo, pero os mocos non chegaron ao río -di a Filomena.
-E o Jarrison está a ser desbravado con éxito. Como di a mestra, ten cabeza pra meter toda a materia. E digo eu que será porque está baleira.
-Non lle faga caso -tercia o Peludeciño-, o neno é listo coma un raposo, o que pasa é que padece un trastorno de atención bioxenético e organoléptico.
-Ou sexa -di o avó-, que se pasa unha mosca a menos de tres metros, pasma con ela como fará dentro de pouco coas minisaias a menos de dez.
Como no xantar houbo viño como pra unha voda, erguéronse da mesa ben ledos e ben quentes. Daquela pasa pola rúa a charanga Son de Lugh. Pelúdez colle polo van ao último dos músicos e fai unha conga con todos os da familia e outros que se xuntan.
-Son de Lugh! Como o meu can!
Cen ou douscentos metros máis adiante, o home xa non pode nin alentar, polo que se deixa caer contra a fonte de San Vicente na Praza do Campo e di case sen forzas:
-Deus queira que o resto do pograma de hoxe sexa mirar como traballan catro palilleiras de Camariñas. Norte, sur, leste e oeste.
Pero Filomena e os demais aínda seguen coa conga Ruanova adiante.
-Arrecontrachégate, miudiño; que vas perder o tren! -bérralle a muller.
Pero Pelúdez xa non lles fai caso porque pola praza aparece Antonio Reigosa, que se dirixe en recto ao exánime.
-Boas, Pelúdez. Lembre que mañá temos unha cita ás seis da tarde no Círculo das Artes pra falar de mortos e asasinos.
O home permanece a medios folgos e sen erguer a cabeza contesta ao Reigosa:
-Se van falar de mortos, o mellor é que me leven a min como exemplo vivente, ou sexa morrente.
-Veña ese ánimo. Mañá ás seis. Non se esqueza, que vostede ten que saber moito de criminais.
-Ese que levaba a gaita! Ese si que é un criminal! Mire como me deixou!
E como o de Pelúdez non semella de maior gravidade, Reigosa segue camiño entre dúbidas se hoxe estará ou non en condicións de intervir na revista oral que organiza a Sección de Literatura de tradición Oral da Asociación de Escritoras e Escritores en Lingua Galega.
Verémolo mañá.
