COA CHEGADA do mes de febreiro, no que andamos, comeza nestas latitudes o ritual de cortexo das aves: «Pola Candeloria casan os paxaros...» reza o dito popular e supoño que, aínda contando co do cambio climático, non debeu perder vixencia un aforismo que está baseado na capacidade de observación das xentes durante moitísimo tempo e que debía servir tamén para que os humanos fosemos pensando en espelir a friaxe que nos veu acompañando nos últimos meses e comezasemos a abrir ollos e fiestras á luz nova, máis brillante a cada paso.
Os paxaros de países máis setentrionais, por razóns climáticas ou, se cadra, hormonais, tardan dez ou doce días máis en experimentar tan estimulantes apuros e así aquilo que aos nosos paporrubios lles empeza a proer arredor do día dous, aos ‘robin’ británicos venlles chegando, máis ou menos, tal día coma o de hoxe, co conseguinte rebulicio de chíos e bater de alas que acabarán por espertar lembranzas e sorrisos entre as damas e mais os cabaleiros de casa con xardín –e mesmo xardineiro, ás veces- até levalos a consultar a correspondente folla do almanaque e comprobar que é a san Valentín a quen se festexa. Pois ben, como non é cousa de ser menos que calquera ‘erithacus rubecula’, danse en regalar os ollos premendo as mans da parella, mandar tarxetas postais por correo e mesmo intercambiar algún agasallo máis ou menos romántico co que queda instituído o ‘Día dos Namorados’ para que os grandes almacéns –e tamén os medianos ‘e máis chicos’– teñan oportunidade de encher as súas vidreiras, as pantallas de todos os televisores, as páxinas de color de xornais e revistas e mais os paneis publicitarios das autoestradas de enormes corazóns vermellos e robustas frechas douradas intentando convencernos de que iso do amor é cousa dun día e que o xeito mellor de demostralo é facendo uso da tarxeta de crédito.
As aves amañan a cousa cantando e exhibindo cores rechamantes e posturas que se supoñen seductoras e, claro, os humanos facemos tamén por imitalas como ben demostran a cantidade de enxertos de cabelo, tinguidos de canas, inxeccións de botox, reduccións de papo e demais intentos, demasiadas veces ridículos, de enganar ao tempo, á compañeira de traballo máis nova e, sobre todo, ao propio espello cos que políticos, tertulianos e vendedores de fume pretenden seducir, mesmo sabendo –porque foron eles os encargados de lle dar pulo– que o único método medianamente efectivo é o de pasar por caixa.
Que lle pregunten, se non, a Berlusconi.
