O DÍA 18 DO MES mes que hoxe finaliza, levounos á Ferrería de Incio a romaxe dun santo de biografía incerta, San Amaro, a quen non sei se identificar con aquel cuxa vida nos contara Ramón Cabanillas baixo o título de ‘O bendito San Amaro’. O deste relato sería un tal don Amaro de Aventei que devira en santo tras moito pecar, facer penitencia e mostrar un gran poder taumatúrxico. Talvez o mesmo abade e navegante que chegaría por mar ao Paraíso Terreal e que é posíbel que deba a súa lenda, en imaxinativa amálgama, a outro Amaro, un penitente francés que peregrinou a Santiago no século XIII e mais a San Mauro de Anjou, discípulo de San Bieito de Nursia.
Todo o anterior explica as dúbidas do crego na súa homilía, a falar ora de Amaro, ora de Mauro, mais decantándose por aquel ao escoitar os murmurios da freguesía.
Dixen que nos levara o santo, porén sería máis exacto dicir que nos levou Veva. Veva que, malia non residir na Ferrería, prólogo das terras do Courel, conserva alí a casa onde naceu. Rexeitar un convite dunha das mellores cociñeiras que deu este país non é asunto doado. Dos deliciosos pratos que saen do seu fogón en Foilebar somos moitas as persoas que podemos dar noticia. A que é infinitamente amábel e farturenta coa clientela, supérase a si mesma como anfitrioa. Recordei, aínda que os tempos e o ambiente fosen outros, os pantagruélicos banquetes dos días de festa na reitoral de Casa de Naia narrados por dona Emilia en ‘Los pazos de Ulloa’.
Pero tampouco acudimos ao cheiro dos manxares. Levabamos días mirando con aprehensión o prognóstico do tempo e anunciaba neve. Foi a insistencia da nosa amiga e os argumentos que esgrimiu os que nos botaron á estrada: «Case non queda xente, a maioría son vellos e fan un gran esforzo por manter a tradición. Hai que apoialos».
Un acordeonista que valía por unha orquestra. Algúns foguetes. Tres ou catro ducias de persoas. Procesión antes da misa en previsión da chuvia que non tardou en chegar acompañada de sarabia. E houbo festa.
Quen isto escribe daría algo por lles ler o pensamento aos vellos do lugar que -non é difícil imaxinalo- estarían a lembrar tempos máis felices. Aqueles en que había unha familia en cada casa e a aldea-balneario era outra cousa porque o hotel non estaba no limbo en que está hoxe, cunha restauración paralizada desde hai nove anos, sen esperanzas de que se conclúa algún día. Tempos en que os rapaces da contorna acudían cos chourizos novos para compartilos nas tabernas. Porén, créanme, intuín máis señardade en min que naqueles homes e mulleres que, malia todo, resisten.
