A nai de Andrea, Estela Ordóñez, chega ao Clínico a primeira hora da tarde cun gran bolso onde leva roupa limpa para a súa filla. Así o fai cada día desde que en xuño a pequena, cunha enfermidade dexenerativa irreversible, ingresou por unha diminución de plaquetas. Desde aquela foi a peor e, perdidas todas as esperanzas, os seus pais non queren que siga sufrindo. Pero agora temen que a decisión do centro de levar o asunto aos xulgados alongue a agonía da súa filla e a súa desesperación.
¿Que pensa de que o hospital derivase o caso aos xulgados?
Paréceme retardar de forma innecesaria o que en principio queremos todos, que é o benestar da miña filla, porque acudir aos xulgados alongará a situación ata o veredicto. Penso que eles non están mirando tanto como presumen polo ben de Andrea.
¿Por qué cre que a xerencia do centro recorreu á Xustiza?
Nós xa sabiamos que ían ir aos xulgados porque xa estaban enterados de antemán de que nós acudiriamos se eles non accedían á nosa petición de que deixen morrer a nosa filla sen dor.
¿Qué agardan da decisión?
Que a Xustiza, á cal acudimos xa antes para que avalara a decisión do comité de ética asistencial do Sergas, teña en conta o dito informe, que xa no seu momento ditou que o mellor era non prolongar artificialmente a vida de Andrea, porque non é coherente na situación na que está agora.
En caso de que os xulgados dean a razón aos pediatras, ¿van recorrer?
Por suposto. Recorrer, facer manifestacións e o que faga falla. Moitas asociacións apoiánnos, e sobre todo a contorna da nena. Eles saben perfectamente que a decisión non foi doada e que se a tomamos foi porque Andrea xa non é Andrea, e ela merece irse con dignidade. E nós, chegados a este punto, xa non temos medo a nada nin a ninguén.
O comité de bioética deulles a razón previamente, pero os pediatras din que están a cumprir a lei...
Non o comprendo nin eu. Parece que eles teñen outro punto de vista, pero a realidade é que a miña filla leva dous meses conectada a unha máquina, coa gastrostomía, que é o que a mantén en vida e ao mesmo tempo provocándolle unha dor infernal.
¿Responde a algún estímulo?
Non. Antes víame e sorría, pero agora está tan sedada que non ten forzas para nada. E cada vez vai a peor. É moi triste ver como se vai consumindo.
¿Descartaron completamente calquera opción de mellora?
Totalmente. É unha enfermidade neuroxenerativa rara que chegou á súa fin, que é o falecemento.
¿Rexeitan falar de eutanasia?
É distinto. Nós non pedimos que veña alguén, lle meta un chute e marche. Só queremos que a respecten e a deixen ir sen sufrir máis, porque é unha campiona e meréceo. Xa lle tocou sufrir dabondo nesta vida. É moi doloroso para nós pero é algo que tivemos que aceptar cando lle detectaron a enfermidade, e agora que chegou o seu final o único que pedimos é que a deixen ir en paz.