Estela Ordóñez, la madre: "Recurrir al juzgado nos parece prolongar el sufrimiento de nuestra hija de una forma innecesaria"

Estela Ordóñez, nai de Andrea, mira o seu marido diante do hospital de Santiago
photo_camera Estela Ordóñez, nai de Andrea, mira o seu marido diante do hospital de Santiago

A nai de Andrea, Estela Ordóñez, chega ao Clínico a primeira hora da tarde cun gran bolso onde leva roupa limpa para a súa filla. Así o fai cada día desde que en xuño a pequena, cunha enfermidade dexenerativa irreversible, ingresou por unha diminución de plaquetas. Desde aquela foi a peor e, perdidas todas as esperanzas, os seus pais non queren que siga sufrindo. Pero agora temen que a decisión do centro de levar o asunto aos xulgados alongue a agonía da súa filla e a súa desesperación.

¿Que pensa de que o hospital derivase o caso aos xulgados?

Paréceme  retardar  de  forma innecesaria o que en principio queremos todos, que é o benestar da miña filla, porque acudir aos xulgados alongará a situación ata o veredicto. Penso que eles non están mirando tanto como presumen polo ben de Andrea.

¿Por qué cre que a xerencia do centro recorreu á Xustiza?

Nós xa sabiamos que ían ir aos xulgados porque xa estaban enterados de antemán de que nós acudiriamos se eles non accedían á nosa petición de que deixen morrer a nosa filla sen dor.

¿Qué agardan da decisión?

Que a Xustiza, á cal acudimos xa antes para que avalara a decisión do comité de ética asistencial do Sergas, teña en conta o dito informe, que xa no seu momento ditou que o mellor era non prolongar artificialmente a vida de Andrea, porque non é coherente na situación na que está agora.

En caso de que os xulgados dean a razón aos pediatras, ¿van recorrer?

Por suposto. Recorrer, facer manifestacións e o que faga falla. Moitas asociacións apoiánnos, e sobre todo a contorna da nena. Eles saben perfectamente que a decisión non foi doada e que se a tomamos foi porque Andrea xa non é Andrea, e ela merece irse con dignidade. E nós, chegados a este punto, xa non temos medo a nada nin a ninguén.

O comité de bioética deulles a razón previamente, pero os pediatras din que están a cumprir a lei...

Non o comprendo nin eu. Parece que eles teñen outro punto de vista, pero a realidade é que a miña filla leva dous meses conectada a unha máquina, coa gastrostomía, que é o que a mantén en vida e ao mesmo tempo provocándolle unha dor infernal.

¿Responde a algún estímulo?

Non. Antes víame e sorría, pero agora está tan sedada que non ten forzas para nada. E cada vez vai a peor. É moi triste ver como se vai consumindo.

¿Descartaron completamente calquera opción de mellora?

Totalmente. É unha enfermidade neuroxenerativa rara que chegou á súa fin, que é o falecemento.

¿Rexeitan falar de eutanasia?

É distinto. Nós non pedimos que veña alguén, lle meta un chute e marche. Só queremos que a respecten e a deixen ir sen sufrir máis, porque é unha campiona e meréceo. Xa lle tocou sufrir dabondo nesta vida. É moi doloroso para nós pero é algo que tivemos que aceptar cando lle detectaron a enfermidade, e agora que chegou o seu final o único que pedimos é que a deixen ir en paz.

Comentarios