Quen non acristiana a mañá, non pode troulear pola noite

Os Pelúdez participan no desfile dos traxes e dedican o día á música galega
... todo o que é o tumbago
photo_camera ... todo o que é o tumbago

QUEDAMOS diante do Concello pra facer o desfile coas autoridades, porque como dixo o Pelúdez, «quen non acristiana a mañá, non pode troulear pola noite».

Cando ve saír á alcaldesa, o home chíscalle un ollo pra lembrarlle o do Sábado dos Mozos e Lara resposta cun sorriso de complicidade.

-A reforma vai adiante. Temos a maioría menoritaria, pero xa traballarei eu aos outros grupos.

-Non sei do que falas -cháfalle a Filomena-, pero metíches- me unhas baleas do corsé polo lombo que me van fodendo todo o que é o tumbago.

-Será o lumbago -precisa a Vanesa.

-Será o que te dixen, porque é a zona por onde me tendo no leito. O tumbago!

-Deixa a túa sogra cos seus dicires -aconsella o Pelúdez-. Non coñezo outra muller que lle pegue máis chuts ao dicionario ca ela. Unha auténtica deprendadora da área.

-Ti tampouco es un Darío Villanueva que digamos; nin un Alonso Montero, nin un Pérez Reverteris.

Cando chegamos ao parque de Rosalía, Tonina Gay fai unha peza moi emotiva que recibe fortes aplausos dos presentes.

-Librado este acto da auga, as festas están salvadas. E iso que tiñamos por riba a ameaza do Xaquín -comenta a Reborita.

-Non corra tanto, señora; que aínda queda toda a tarde e o día das Pilaras pra termar da pluviosidade.

Había música galega por toda a cidade e onde non estaba a Charanga Paradela e Os Valouros, estaba a Bolboreta Fiandeira; e onde non escoitaban aos Airiños da Freba, facíano cos Tumba e Dalle de Barreiros.

-Isto é unha ledicia pró oído interno. Hai anos houbo en Galicia unha grandísima controversia polo feito de que se consentise ou non tocar nas festas outras músicas que daquela chegaban de fóra. Os chunda-chunda, os fostró, a cumbia e mais o titoliro. Uns dicían que si e outros que non. En Ribadeo fixeron o monumento ao gaiteiro e moitos crimos que gañaban os prohibicionistas, pero pasou o tempo e xa ninguén se lembra das loitas que enchían as páxinas dos xornais.

-Tamén se non deixan vir aos Coros do Exército Ruso porque non cantan en galego nin teñen gaitas -comenta o Peludeciño-, sería un atraso enormismo.

-Estou a falar das festas -di o pai-; non do que é a política de espallamento cultural.

-Pois a min -engade a Vanesa-, pra gaitas abóndame escoitarlle a vostede durante todo o inverno, pois semella que ten metido un roncón no sófago e un punteiro en sálvese de luxe a parte.

-Estás de sorte que hoxe sexa o teu domingo, porque me dis isto en venres, e pode suceder unha disgracia.

Xantamos o cienfalópodo, todos ben xuntiños nas casetas porque estaban afastadas de xentío e logo dos monicreques de fío que quería ver o Jarrison, seguimos en xuntanza pra ver aos Luar na Lubre, que niso si houbo unanimidade e maioría absoluta.

-Que che dicía? Hai ou non hai concertistas dabondo na terra sen necesidade de importalos?

-Segue coa teima? Cando descubra que o aturuxo vén de África, vai levar unha dececión que terán que internalo en Coidados Intempestivos. Vivimos nun mundo globolizado! A ver se se decata!

-Menuda novidade! Xa eramos un globo moito antes de nacer eu, que xa é dicir!

Menos mal que os Luar na Lubre comezaron o concerto e os rifadores calaron, porque tiñamos a media praza pendente dos berros que botaban o sogro e a rapaza.

-Vai subir hoxe ao escenario? -pregúntolle por estar preparado.

-Non, hoxe non. Estes profesores son moi bós e se cadra eu estou unha ou dúas corcheas por debaixo deles...

-Pois é un alivio sabelo -comenta a Filo.

-...pero cando rematen, imos ver aos Verán Tassotti e con eles si que subo, porque estamos na mesma escala.

-Cagámola, Manoliño -bromea o fillo-. Agora relembro que teño unha cea cos meus compañeiros da mili.

-Pero se ti libraches por pés planos!

-Pois iso, todos os que libramos polo mesmo, xuntámonos no Domingo das Mozas pra celebralo.

-Non, si...! E logo quere que veñan os do Exército Ruso...!

Comentarios