ÁS DOCE fomos ao Concello pola entrega de premios do concurso de tapas. Non sei por que, pero o caso é que este acto converteuse nun dos clásicos dos Pelúdez. Ou mellor dito. Si o sei. O segredo é abrir a boca por se cae nela unha chanchada de xamón, bacallau, pataca ou mesmo leituga, que todo alimenta.
Como estaba a alcaldesa, o home non perde oportunidade de falar con ela.
—Dígolle, dona Lara, que este ano gustáronme moitismo as luminarias. As da catedral, ao carón da catedral; os cabozos, ao carón do Concello; os peregrinos, pola rúa de San Pedro, e as alcachofas, na das Nóreas...
—É unha crítica solapada?— pregunta a muller, coa mosca detrás da orella por se o Pelúdez estaba a dicir o contrario do que dicía.
—Quites, quites! Nada de solapalpada. É a verdade. Iso de poñer o peregrino pola rúa de San Pedro amosa unha sensibilidade e un respecto polo camiño prehistórico que manda truco. Daquela, os meus parabéns.
A Filomena arrechégase onda eles, dobra o xeonllo e baixa a cabeza ofrecéndolle a man coma se fose no máis estrito e obsoleto protocolo, mentres di:
—Maxestade municipal...
O Pelúdez escacharra da risa e cando remata o saúdo, dille á muller:
—Ai ho! Quedácheste no Medioovo! Iso xa non se fai nin na corte da Conchinchina! Olla pra min...
O home colle á alcaldesa polo lombo e pégalle unha aperta coma se fose un futbolista ao compañeiro que vén de marcar un gol...
—Así, con naturalidade...!—, berra mentres peta dúas ou tres veces cos brazos nas costas de Lara Méndez.
—Xa entendo— di a Filomena collendo á autoridade e dándolle tamén catro lategazos coas mans nas omoplatas e restregándolle os peitos coma se fose un levantador de pedras vasco.
—Dis así?— pregunta ela cando Lara xa está a piques de perder o equilibrio de tanto topetazo.
Nese intre chega ao grupo a Vanesa e ameaza.
—Home! A alcaldesa! Canto gusto en saudala...!
E de súpeto a rexidora lucense dá media volta, pega dúas palmadas e di:
—Podo declarar e declaro que o acto está clausurado!
Grazas á manobra, todos saímos do salón e a Vanesa non pode apachocar á autoridade municipal, tal como era o seu desexo.
Logo de xantar facendo uso do convite nas casetas, Pelúdez ten que participar na tertulia dos crimes que o Reigosa e o Novo organizan no Círculo e aló fomos todos con certo medo no corpo, por se lle daba por contar inconveniencias.
Estivo moi formaliño mentres falaban os outros e cando lle toca, colle o micro e comeza:
—En Lugo houbo moitos criminais. Por exemplo, o meu tío Remixio partiulle o cranio a un veciño cun sacho. Pero non foi por mal, senón porque lle andaba a roubar a auga do rego e o meu tío advertiulle: "Mira Casiano, que che parto a crisma e fágoche crismón". Pero nada, o tipo seguiu e un día houbo que levalo diante do doutor Vega Barrera, que era quen amañaba estas cousas. Fíxolle unha boa cosedura e o veciño non morreu de casualidade. E así, outra cousa na miña familia non houbo.
—Pero coñecerá máis casos na súa aldea —suxírelle o Novo.
—Si, señor; coñezo. O que pasa é que moitos deles teñen descendencia e non quero chegar eu mañá ao pobo e que me midan as costelas cun pau.
—E este foi o testemuño do Pelúdez— rematan os organizadores entre aplausos do respectable.
Cando saímos á Praza Maior, o festeiro comenta polo baixiño.
—Deixeinos abraiados co que lles contei. Un homicidio fustrado en vivo e en direuto!
—Si, ho, si! —di a Filo— Conto eu as nosas pelexas e teñen máis violencia do que ti dixeches.
—Caladiña, reineta da miña hortiña.
O resto da xornada houbo que dividilo entre a homenaxe ao Manuel María de A Quenlla, e o concerto dos Gin Tonis. Ao primeiro asistiron con moito comedimento, pois o Pelúdez foi moi bo amigo do poeta e nunca se esquece do poema que lle dedica...
—..."mistura de bon millo e de pantrigo!" Que ben me coñecía o Fernández Teixeiro!
—Si, de oídas —rifa a muller—. Se che coñecera ben, máis que un verso íache dedicar un rescrito deses contra as pantasmas.
—Cala e vén beilar cos Gin Tonis, que son de Escairón!
E alá que foron.
