Por un cartón de ovos

Ten que ser un mal trago para calquera policía deter a unha velliña por furtar un cartón de ovos, é dicir, arredor de dous euros. Sucedeu en Vigo. Seica a raspiñeira se resistiu e mesmo lle tirou das guedellas á axente que procedía a identificala. Levárona á comisaría e saíu pronto ao non ter antecedentes penais. Póñanlle á secuencia música de Ennio Morricone, un supoñer ‘Por un puñado de dólares ‘, e a cousa semellará formar parte dunha ‘Spoof movie’ ou película de parodias. Mais, mírese por onde se mire, a cousa non é para rir.

Descoñezo o que a boa da muller relatou no interrogatorio, se se afirmou na súa acción ou manifestou arrepentimento, se mantivo a actitude agresiva ou se derrubou, se, diante da amabilidade e comprensión dos axentes, supoñendo que as houbese, lles contou os seus motivos.

Aos setenta anos da muller, de se tratar dunha cleptómana, xa a terían pillado máis dunha vez. Descartemos, xa que logo, que fose este o caso, agás que unha demencia senil inaugurase nela tal costume. Mais moito me parece que o motivo foi outro e vou seguir especulando.

Esgotada xa a pequena pensión a causa dos desempregados da familia, a anciá non tiña con que mercar algo tan elemental como unha ducia de ovos. Coñezo máis dun caso así de dramático. Non foi por alimentos de ‘gourmet ’, non botou man de produtos prescindíbeis: só se apropiou dunha humilde ducia de ovos. Fixo ben, mágoa que lle saíse mal. E digo isto aínda sabendo que pode haber quen me acuse de facer apoloxía do delito mentres xustifica a conmemoración do 23F nun cuartel da Garda Civil por parte dun fillo de Tejero ou a liberdade de Blesa e outras preas coma el.

A min gustaríame que, en verdade, a señora estivese intentando un xogo para saír da monotonía, como unha Thelma ou unha Louise, mais sen chegar aos estremos delas. Como unha inocua Bonnie, sen Clyde, a experimentar os praceres dunha transgresión mínima.

Tampouco me desgustaría que a ladroa de ovos fose unha socióloga xubilada disposta a a facer un experimento verbo do trato que reciben as persoas que rouban cousas de pouco valor para sobreviviren. Unha montaxe como a daquel famosísimo violinista, Joshua Bell, quen tocou de incógnito nunha estación do metro de Washington nun instrumento de tres millóns e medio de dólares e só recadou trinta e dous nos corenta e cinco minutos que durou o espectáculo.

Porén, a realidade adoita responder á hipótese máis cruel, a menos imaxinativa case sempre, á epopea dos débiles. Fiquen, xa que logo, coa idea de que a muller roubaba por pura e dura necesidade. Imaxinen a película en branco e negro e sitúena nalgunha posguerra.

Comentarios