Porque non son todo o boa cidadá que debería, non denunciarei a un taxista de Santiago que anda a facer o agosto en xullo. Pódeme a comodidade neste caso. O ‘Códice Calixtino’, que xa nos prevén dos perigos dos malfeitores no Camiño, nada di, obviamente, dos dun oficio daquela tan descoñecido como o automóbil que o sustenta; mais de escribir a súa guía para peregrinos agora, o autor tería que facelo. Pido, porén, desculpas aos honrados profesionais do ramo, que son a maioría.
O conto é que o 25 deste mes, festa maior en Compostela, solicitei os servizos dun taxi para que me levase á estación de ferrocarril. Estaba moi cansa e non me sentía con ánimos de camiñar o pouco máis dun quilómetro que me separaba do tren que me levaría en menos de media hora á Coruña. Baixada a bandeira, o taxista pasou a man sobre o taxímetro como acariciándoo, nun xesto que daquela non interpretei. Mais chamoume a atención decontado a rapidez con que empezou tamén o aparello a carreira de sumar euros. Sirva de exemplo dicir que, nun semáforo no que non houbo ningunha espera extraordinaria, a conta aumentou trinta e cinco céntimos. Como adoito pensar ben da xente, imaxinei que se trataba dunha tarifa especial polo xacobeo e non lle dei maior importancia aos sete euros que tiven que pagar. Xa na Coruña, tomei outro taxi. Como vin que en todo o traxecto, semellante ou maior que o de Santiago, non se moveu o taxímetro dos catro con cero sete euros, comentei co condutor a gran diferenza de prezos dunha a outra cidade. E foi el quen me abriu os ollos: «Señora, roubárona. El tivo que darlle a un botón para que pasase iso. Doutro xeito, o taxímetro non se movería desde a baixada de bandeira».
Non é a primeira vez que me pasa. Hai poucos anos no Porto vin como o taxista borraba a toda présa o contador para me pedir exactamente o dobre. Daquela deime o gusto de lle chamar ladrón á cara en todas as linguas que puiden e, créanme, algo me aliviou. Porque o que máis amola non é o roubo en si, que á fin non é grande, senón que te tomen por parva.
Nun pasado Ano Santo a prensa fíxose eco da denuncia a un hostaleiro pola factura desorbitada que tiveron que pagar uns peregrinos. Un menú bastante normal, para catro persoas, ascendía a máis de oitenta mil pesetas. Estes roubos, como as grandes mentiras, son máis doados de detectar por seren evidentes. Os pequenos pasan desapercibidos ou, aínda descubertos, non transcenden porque non se denuncian. Mais deberiamos facelo para que os que non teñen a honradez entre os seus valores teñan o temor a lles frear a cobiza.
Se eu, que son do país e non o disimulo, son obxecto destes pequenos calotes, que farán estas persoas sen escrúpulos cos que veñen de fóra? Ben me gustaría que o meu fose o único caso, pero sospeito que non.
