Pensaba escribir sobre os anunciados recortes (non abondaban os feitos xa?) en educación e sanidade ou talvez adherirme ás críticas á máis alta institución do Estado, fornecedora nos últimos tempos de noticias ben pouco edificantes. Podería aprobar ou reprobar a nacionalización de YPF por parte do goberno de Cristina Kirchner. Facendo leña da árbore caída, seríame doado afear a conduta de Conde Roa. Mais hoxe négome ao exercicio masoquista de remoer unhas miserias que non está nas miñas mans solucionar. Este artigo quere ser unha chamada ao optimismo. Non se trata de esconder a cabeza baixo das ás para non ver o perigo, senón de sacala de debaixo dese alude de neve que é o pesimismo provocado pola crise e as súas consecuencias. Non é seguir tocando, como a orquestra do Titánic, sabendo que o barco afunde, entregados á desistencia, senón confiar no poder milagreiro da música para aboiar nas augas do océano.
Resumo todo o anterior cun dito mariñeiro catalán que coñecín por unha canción de Marina Rosell e adoito citar a miúdo: «A vela aguanta se o corazón canta».
Os pesimistas preguntaranse que motivos hai hoxe para que nos cante o corazón. Aos optimistas viscerais cantaralles de todas as maneiras. Os optimistas racionais, coma os buscadores de ouro, terán que mollar os pés no río da vida para atopar as pebidas douradas da existencia. Cada vez que dean con unha, celebrarana coa alegría engadida de ver recompensado o esforzo. E é que, xa o escribín polo menos noutra ocasión, o optimismo é unha conquista que moitos e moitas temos por facer.
Das lecturas que me marcaron na miña primeira xuventude, gardo con cariño un pequeno relato que achei nunha revista hoxe bastante deostada, pero que no seu día incluía cousas que non aparecían noutras publicacións. Falo de ‘Selecciones Reader’s Digest’. Non lembro o nome do autor ou autora que contaba a historia dun mendigo que en París pedía axuda, sen gran proveito, repetindo como unha xaculatoria: «Unha esmola para este pobre cego». Seica pasou por alí un poeta, pobre tamén, e por non poder axudarlle doutro xeito, escribiulle nun cartón unha frase que, loxicamente, o cego non leu; mais as moedas empezaron a soar ao tempo que enchían o bote do indixente. Este, intrigado, preguntoulle a un dos seus benfeitores polo texto. Dicía así: «Vós poderedes ver a primavera». É de pensar que os transeúntes o premiaban por lles ter feito reparar en algo que, por ser evidente, non viran.
Amábeis lectores e lectoras, esta non é unha chamada ao conformismo: esta é unha chamada, mais unha vez, a avaliar a ollada con que miramos a existencia. Oxalá que non teñamos que padecer situacións extremas, tales como guerras ou grandes catástrofes, para valorar ese agasallo que é de seu a vida.
