Acceda a todos os contidos da última edición do suplemento 'Táboa Redonda'
O MUNDO está claramente dividido: unha parte da humanidade protesta e patalexa e outra cala e vota, que é o seu xeito de rebelarse comodamente sen posturear nas redes sociais nin dar contas. O silencio é polo xeral, prudencia, pero na época actual, tamén pode ser desvergonza. Menos mal que sempre nos queda a paga extra. A de outubro e novembro, refírome. A outra tamén vai en perigo de extinción.
VISTA. Leo Todo esto te daré, o flamante Premio Planeta de Dolores Redondo ambientado na Ribeira Sacra. Redondo é unha escritora de oficio que constrúe as súas ficcións sempre combinando dúas tramas: a evolución psicolóxica dun ou dunha protagonista cun conflito interno canda a trama detectivesca ou policial. No caso desta novela, a ambientación galega está traballada con gran intelixencia e prudencia, evitando meter topicazos que nos encrespen e nos despisten do importante. O resultado: se cadra un dos Planeta de máis calidade dos últimos anos, sumamente aditivo, aínda que por veces a rixidez do protagonista nos resulte desesperante.
GUSTO. Os meus pais son celosos gardadores do ancestral costume de renegar do nome cristián e bautizar á xente polo seu sucedido máis notable. Ou sexa, darlle un alcume. O máis intrigante foi cando denominaron MoU a un canciño que aparecera pola oficina do meu pai. MoU é o acrónimo de Memorandum of Understanding, un tipo de acordo formal-informal —é dicir, serio pero sen implicacións legais— entre dúas partes. O curioso é que a súa relación co cadelo era exactamente un MoU: o can durmía no xardín da oficina do meu pai pero o seu disfrute —os paseos e os xogos— eran privados, da familia. A súa última creación alcumística é brillante. Chámanlle ao outono A Paga Extra, por todas esas as castañas, cogumelos, mazás e noces que caen no campo sen que ninguén as recolla. E iso é exactamente unha paga extra: podes sobrevivir sen ela, pero cando chega parece que o mundo colle outra cor.
OÍDO. Participo nas Nerd Nites da Universidade de Santiago, que organiza o hiperactivo físico Jorge Mira. Nerd é un palabro de difícil explicación pero para facermos unha idea, Sheldon Cooper, o excéntrico protagonista de The Big Bang Theory, sería un deles: un friki de intereses ultraespecíficos. E aí imos nós: Miriam Elena Cortés falounos da súa tese de 1.142 páxinas sobre as escaleiras en Compostela —tema fascinante, en serio— e José María Miranda detallou a presenza nominal de Satán na xurisprudencia española —logo din que a universidade é aburrida—. Miranda aludiu ao gran número de casos en España nos que o acusado tenta convencer aos xuíces de que actuou posuído por Satán. "Afortunadamente", díxonos José María Miranda, "non hai ningún caso en España no que un xuíz recoñecera a posesión demoníaca como eximente". Supoño que gañas non lles faltarían.
OLFACTO. Teño falado do factor QP, o valor Quinto Piñeiro que pode convertir un remoto restaurante nun destino enogastronómico de primeiro nivel. Así acontece co restaurante Lera, en Castroverde de Campos, que está a uns vinte e pico quilómetros de Benavente meténdose para dentro. Alí cómese a mellor caza do noroeste peninsular, nun menú pantagruélico que comeza ás dúas da tarde e remata as sete, case sen descansos. A boa relación calidade-prezo fai que peregrinen gourmets de toda Galicia, Madrid e o norte do Estado, que se estomballan satisfeitos logo nas camas do propio local. Pero ao meu ver, o éxito non está só no caldo das lentellas senón na gasolina: todos temos gañas de vivir a nosa propia aventura —controlada—: ir a sitios remotos e exóticos como a fría e desolada Tierra de Campos ata atopar o xantar perfecto. Se o mesmo restaurante estivera no centro de Compostela ou de Lugo sería un gran lugar, pero non unha lenda. As lendas quedan mellor nunha montaña —ou nun páramo— distante.
TACTO. Esta semana Trump convocou aos medios na Torre Trump, en Nova York, en plan 'volver a empeza'. Algúns, coma David Remnick, editor da mítica revista The New Yorker, saíron escandalizados: "A fantasía da normalización de Donald Trump —a idea de que un candidato demagogo se transformaría nun home de Estado equilibrado e reflexivo despois da súa elección— debera ser agora unha memoria distante, unha ilusión crebada". Iso lembroume unha historia que me contaran hai tempo en Nova York. Resulta que a Torre Trump construíse sobre un edificio de 1929 que tiña no seu frontal dúas marabillosas deusas art decó. Trump prometeullas ao Metropolitan Museum por carta, xa que ía demoler todo. Pero o promotor cambiou de opinión —sen notificalo— e decidiu destruír as esculturas. Seica significaban un retraso de dez días na construción do edificio e a Trump sempre lle faltou tempo na vida para facer o que tiña que facer.
SOSPEITA. A señora J.K. Rowling afirma nunha entrevista que ten escrito moita literatura no baño. Iso a min encheume de interrogantes, porque sempre considerei o retrete como un club de boas lecturas, repousadas e polo xeral —gozo de boa saúde intestinal— ben optimistas, todo iso grazas a que a lectura é unha arte pasiva, alomenos no seu consumo. Escribir nun WC debe ter incómodas consecuencias: alomenos dor de cervicais ou de columna, agás que a autora se decidira apoiar na pileta ou erguer as pernas e pousalas na bañeira mentres continúa sentada no baño, apoiando o portátil nos muslos, pero se é un PC a calor do ventilador debe ser ben molesta... En fin, creo que será mellor que o deixe por esta quincena.
