COÑECEMOS ben a palabra, descoñecida hai ben pouco. Barquiñas que parten dos peiraos da miseria para arribar ás praias de opulencia dunha Europa que non lles quere. Co argumento de que somos occidentais. E que aquí temos unha cultura cristiá. Alguén engade, sen explicalo ben, que temos os nosos valores propios. Pero o máis visible é que temos a pel branca. E os negros teñen a pel negra.
E de súpeto, polas ventás da televisión entran na nosa casa uns ollos moi grandes e moi brancos abertos polo medo. E vemos como treman co frío corpos espléndidos. Hai mulleres moi novas embarazadas pola desesperanza. E nenos, que tamén vemos nenos.
Pechamos os ollos inutilmente porque outras pateras virán. E outros cadáveres sementarán as leiras do océano. A fin de contas, detrás non queda nada.
Da desfeita africana escapan os máis novos, os máis fortes, os máis preparados. Deixan nos seus países unha sensación de pobreza e desvalimento. Se marchan os mellores, quen termará do futuro deses pobos?
Outras pateras hai aquí en Galicia. Non foxen da fame nin da miseria, escapan da falta de oportunidades para contruír futuro. Embarcan en Lavacolla. Suben a bordo dos buses. Abordarían os trenes, se trenes tivéramos.
Abandonan a terra rapazas e rapaces ben preparados, os mellores dos nosos fillos. Pagamos carísimo a súa formación universitaria, e cos seus títulos quentes debaixo do brazo marchan fóra, na busca das oportunidades que lles negamos. Fóra colleitarán a
nosa sementeira. Como se dunha maldición bíblica se tratara, outra vez están a muxir lonxe os tetos das nosas vacas. Os tetos dos nosos cerebros.
Estas noticias que aparecen nos xornais son unha acusación gravísima e implacable contra a nosa clase política e contra unha clase sempresarial que non son quen de lles ofrecer un futuro na terra.
Vergoña e xenreira da escoitar e ler que un licenciado está de caixeiro nun supermercado. E que un tipo cun doutoramento esmorece de conserxe. Ou que unha psicóloga con dous másters fai doce horas cada día nunha tenda que lle paga seiscentos euros. Desaproveitamos ata un tercio dos nosos titulados, malgastando os inmensos xacementos da riqueza dos coñecementos que se agachan nos seus cerebros.
E cando a noitiña volven á casa, escoitan e ven nas noticias que un cento de negros arriscados, mortos de medo e de frío chegaron nunha patera ás Canarias. É dicir, ó paraíso. Pensan os nosos rapaces, as nosas universitarias que aquí en Galicia non está o paraíso. Está no Levante, en Madrid, en Europa.
E un día, fartos dos discursos dos que gobernando prometen o ceo na nosa terra, suben a unha patera. Podemos velos en Lavacolla, nas estacións dos buses. Tamén os veriamos nos trens, se trens tiveramos.
Son máis de dez mil. O 60% aínda non cumpríu os 34 anos segundo o I.G.E. ou o Consello Galego de Relacións Laborais.
Son máis de dez mil cada ano. E son os mellores.
