Mestre e amante e erudito da natureza, José Manuel Espiño Meilán vén de publicar a súa terceira novela
1. ¿Que é o que máis lle gusta e lle desgusta do seu traballo?
Gústanme as ilusións dos rapaces, a súa capacidade para adaptarse a novas situacións. Desgústame un sistema de ensino baseado na ‘burrocracia’: moito papeleo e escasa valoración do proceso de ensino.
2. Se volvese empezar, dedicaríase a...
Ao ensino, sen dúbida algunha.
3. O soño que máis se repite é...
A utopía dunha sociedade máis xusta.
4. ¿Estraña algo do que foi deixando atrás?
A forza da xuventude e a confianza nos seres humanos.
5. ¿A quen admira?
A todas aquelas persoas que non só miran para o seu embigo.
6. ¿Hai algo do que se arrepinta que se poida contar?
Nada, hai que ser consecuentes.
7. ¿Votou nas últimas eleccións?
Si.
8. ¿Atrévese a dicir a quen?
Claro: a un partido que defendía os dereitos dos doutros seres vivos e dos espazos que habitan. Dos seres humanos xa se encargan os partidos grandes, que nos pagan coas mesmas mentiras que nós proclamamos, e por enriba estrañámonos.
9. ¿Que cita subscribiría?
Unha coa que inicio o meu libro: «Viajar es curiosidad más que desplazamiento: partir o regresar no deja de ser una ficción», de Román Morales, un aventureiro tinerfeño.
10. ¿Que coche ten?
Un todoterreo. Permíteme traer froitas e verduras directamente dos agricultores ecolóxicos e ir ás aldeas e compartir con eles vivencias e recordos.
11. ¿Cal foi o capricho máis caro que mercou?
Unha viaxe para recorrer a pé, en piragua e sobre xeo, os parques nacionais de Noruega.
12. ¿Cal é o seu ben material máis prezado?
A miña mochila e un par de bastóns de camiñar.
13. Unha toleada que fixera por amor...
Deixar o traballo e converterme en trotamundos.
14. ¿Envéxalle algo ao outro sexo?
A súa capacidade de amar.
15. ¿ Que libro ten enriba da mesiña de noite?
Dous: ‘Nieve’, de Orhan Pamuk, e ‘El libro de un hombre solo’, de Gao Xingjian.
16. Non sae da casa sen...
Un sorriso na cara e unha canción nos beizos. Tras 37 anos de docencia, alégrame que os rapaces me sorprendan cantando polos corredores do instituto.
17. ¿Que pecados capitais desculpa?
A luxuria... e a templanza, ¡son galego!
18. Algo que nunca falte na súa neveira.
Un viño albariño e verduras.
19. Pérdeo un bo...
‘Pateo’, o meu vicio é camiñar.
20. As súas mellores vacacións foron...
Cos meus fillos pequenos, recorrendo o norte, acampando a carón de ríos e entre montañas.
21. A súa viaxe soñada sería a...
Irme cunha mochila polas míticas terras celtas, mollarme, perderme entre néboas e cantar á calor da amizade e da augardente.
22. ¿E a súa materia pendente?
De novo cunha mochila, unir Roma con Santiago.
1. A súa novela ‘Un centenar de lagartos’ é un canto á natureza dirixido a un público novo. ¿Que efecto busca neses lectores?
Un achegamento ao medio natural, ás raíces da vida, espertar esperanzas, mitigar agobios, desmitificar o poder dos obxectos inútiles para conseguir a felicidade.
2. Asocia o endemismo cos hábitos saudables. ¿Deberiamos volver ás orixes nun mundo tan globalizado como o actual?
O que é da terra dá equilibrio, riqueza, pracer e alegría de vivir. A globalización é unha toleada ben amañada que nos levou á dependencia total.
3. Lucense amante da natureza que vive fóra, ¿atopou paisaxes que superen aos galegos?
Ningunha paisaxe supera a outra. Mentres paleo en piragua polo mar de Canarias penso na miña irmá que estará ‘pateando’ a montaña lucense. A diversidade enriquece.
4. ¿Que o atrapou nesas illas hai 40 para que o billete fose só de ida?
Nestes anos houbo tamén centos de voltas, pero é certo que me atrapou algo especial: a capacidade das illas de ser un continente en miniatura.
