O famoso trampolín do Fluvial
Os lugueses elixen as Arieiras para pasar a súa máis longa e definitiva tempada de descanso. Unha vez que se mudan alí, xa non volven deixar as Arieiras. No meu caso, prometo que vai ser ao revés. Eu teño planificado que as miñas vacacións definitivas van ser en San Lázaro, con vistas ao río, con vistas ao parque acuático do Club Fluvial, e moi a carón da nova pasarela. Alí é onde a miña familia ten propiedades, o noso apartamento é contiguo ao dos do Buíde. Como o vou pasar co Bunny! Iso vai ser un non parar!
José Manuel Núñez Losada / Lugo
O Fluvial é un pequeno principado miñoto co caneiro por coroa. O dos resignados a non poder gozar do reino salgado das mares do norte ou do sur galegos. O Fluvial é tamén o destino de todos os que xamais cambiarían a beleza sinxela e silandeira do río polo balbordo costeiro de lexións que cravan parasoles como estacas, e nenos furando trincheiras na area. Así, o Miño, no seu paso por Lugo, no abrente do verán, mentres non está auga moi baixa polas secas de agosto, é o destino natural dos lugueses máis domésticos, e dos que laboran tamén no estío, ou dos que queren a cidade toda para eles.
Henrique Alvarellos / Lugo
En las temporadas de estío eran muy estimulantes las excursiones a caballo por la montaña y sobre todo las pescatas en el río Neira, en las que se juntaban muchos amigos de mis padres en el frondoso bosquecillo que, al pie del castro llamado Correa, mi familia culturalmente afrancesada denominaba El Souto-sur-Mer.
Antonio Bonet Correa / Baralla
En aquella época estaba bastante sujeto. Tenía dos hermanas que iban al colegio de enfrente que era de niñas y teníamos que caminar algo más de un kilómetro, ir y volver cuatro veces al día. Era un paseo muy bonito porque íbamos a la orilla del río. En invierno no se podía cruzar el Armielo porque traía más cantidad de agua, y entonces teníamos que desplazarnos más lejos por encima de Vila, cruzábamos por el monte para bajar otra vez a San Pedro.
Laureano Álvarez Armada / Láncara
Una tarde fuimos a bañarnos donde estaba la central eléctrica, en la otra orilla del Club Fluvial y venía un chico que no era habitual de la pandilla y que siempre estaba haciendo bromas. Se tira y comienza a salir y bajar diciendo que se ahogaba. Como era un bromista, no le creíamos, pero tanto lo hacía, que ya nos tiramos a por él, y después de expulsar el agua, nos puso verdes porque no le habíamos ayudado.
José María Carrascal / Lugo
As mañás e as tardes no Club Fluvial onde acudiamos coas guitarras, cun balón ou cunhas raquetas de tenis, un Club Fluvial no que, por suposto, non había eses inventos modernos chamados piscinas, que son uns rectángulos de auga quente de cor azul, cunha chea de productos químicos e que non teñen cantos no fondo. Existía a piscina natural máis fermosa do mundo: a que o río Cabe ía deseñando ao seu paso nos seus meandros, e que contaba con multitude de trampolíns de alta competición (tantos coma árbores escalables) e cunha auga que, ademais de atoparse ceibe de toda contaminación, estaba sempre morniña. Alí tiñan lugar tamén disputados partidos de fútbol ou de baloncesto, con nutrida participación de grandes e cativos, así como épicos partidos de tenis, que podiamos xogar mainamente despois de comer e con máis de trinta graos.
Carlos Martínez Buján Pérez / Monforte de Lemos
O señor Gaioso acompañounos á capela de Nosa Señora de Loio, anexo de San Salvador, que celebraba a festa o 15 de Agosto. No lugar soamente quedan dúas casas. Non ten que ver coa parroquia de San Xoán de Loio, asolagada practicamente toda ela polo encoro. Nesta, ultimamente, xunto á ponte, construíronse tres casas, dúas, con servizo de restaurante. É un lugar moi concorrido pola extraordinaria beleza da paisaxe e para practicar o deporte náutico.
Manuel Rodríguez López / Paradela
Vengo a Mosteiro todos los años. Es un juramento que me hice de niño aunque, en parte, lo estoy incumpliendo. La promesa se basaba en visitar Lugo una vez al mes. Es algo que llevo en el ADN. Donde esté un recodo del Azúmara en el que se puedan ver saltar las truchas y volar una lavandera, que se quite todo lo demás...
Fernando Ónega / Pol
Recoñezo que fun algo desertor do arado e que me afastei de máis dun mundo e dunha realidade que é á que máis pertenzo. Procuro, porén, manter vivo o lazo umbilical que me une a Xinzo, á Pontenova e a toda unha Terra de Miranda que é a miña e eu son dela. Vou comer coa miña irmá e co meu cuñado, que cada vez pasan tempadas máis longas en Xinzo. Báñome en Corbelle, no río Eo, no que de mozo quixen ser pescador de troitas e non pasei dun torpísimo perdedor de culleriñas. Pola vila paro cada vez menos. Os novos xa non os coñezo nin me coñecen eles a min, e os da miña quinta ou arredores cada vez somos menos ou andamos ciscados polo mundo.
Perfecto Conde Muruais / A Pontenova
Era un pobo inigualable. Era moi sinxelo e fermoso pero tiña unha infinidade de servizos para os veciños. Era unha vida moi agradable, tiñamos unhas hortas fabulosas, unhas enormes vides e unhas terras moi produtivas. O río dábanos de comer á gran maioría, había anguías a milleiros e disfrutabamos moito.
José López / Portomarín
O que non tiña caneiros, tiña un redotes ou trasmaios que os botaban nas canles polo medio do río pola noite e recollían a pesca pola maña. Ás veces non era o mesmo quen os poñía e quen os ía recoller. Había esa picaresca, pero en xeral respectábase o sistema. O río era un complemento para a alimentacion de moita xente e mesmo para vender. E o monte era público, monte comunal que se chamaba, e era moitas veces a despensa dos que menos tiñan.
Manuel Romay López / Ombreiro / Lugo
José Barro tomou máis medidas para amansar o Landro ao seu paso polo souto da Retorta. Fixeron muros de contención de metro e medio por metro e medio. Os traballadores espíanse e fregaban o corpo con graxa de porco para manexar as pedras.
Xico Fernández / Amador López Albo / Magazos / Viveiro
Boto en falta as festas campestres, que agora tampouco as hai. Levábanse as comidas e as merendas. Pasábase moi ben. Tamén iamos lavar a roupa ao río, vivindo en Lugo. En Carballo tamén se ía ao río, pero nós non. Eu poucas veces fun ao río alí na aldea.
Remedios López Villar / Silvela / Friol
Se extendían unas mantas al pie de los árboles, se tendían unos enormes manteles de cuadros y se abría la caja de las maravillas, una enorme cesta rectangular de mimbre de la que iban saliendo los platos, los vasos y los cubiertos para dar paso a las fiambreras llenas de ensaladilla rusa, las tortillas con patatas y pimientos verdes, los embutidos, los filetes empanados, las hogazas de pan de la panadería de la Praza de Santo Domingo. En unos calderos de zinc llenos de hielo picado se enfriaban las botellas de vino y las de gaseosa.
Carlos Varela Prieto / Lugo
Antoloxía da Memoria de Lugo:El Progreso: luns, mércores e sábados.TeleLugo: martes, ás 22,00 horas. Reemisión diaria. Dirección: José de Cora. Imaxe: Memé Díaz. Ilustracións: Vinicius. Fotografía: Arquivo EP.
