Dei con eles á saída da catedral. Foran á oferenda ao patrón, porque como dixo Pelúdez diante do Bispado:
-Prá pecar con todas as da lei, cómpre estar en graza de Deus. O mesmo que prá confesar, que hai que estar cheo de pecados.
-Mesmamente penso eu -engade a Filomena-. Se tes unhas medias novas, nunca as levas a coller os puntos.
-Aínda se collen os puntos ás medias? -pregunta a Vanesa abrindo os ollos coma pratos de cienfalópodo.
-A úneca que o fai é a túa sogra. Non ves as pícaras pumukis, que as levan todas desfrebadas con buratos enormismos coma se viñeran de apañar toxos con elas?
-Serán as punkis -corríxelle o Peludeciño.
-Serán. Nunca lles preguntei se eran de moral distraída.
Deunos tempo de escoitar as últimas pezas do Odaiko Percussión Group coa Banda Municipal. A xente non perdía ocasión de achegarse a eles e meter a cachola no coche para ver ben de preto á nena.
-Ten os ollos do pai.
-Semella que estou vendo á Reborita.
-Non se pode negar que é irmá do Járrison.
-O pelo é o da avoa. Fixo.
Ata que a Vanesa non o atura máis e berra:
-Algo terá meu! Non si?
-Muller -dille Pelúdez -, o teu e o meu xa se nos presupón. Os de fóra da familia sempre din as semellanzas máis difíciles, prá que vexamos o moito que reparan no nasciturus.
-Nasciturus serán outras, que a nena está parida e ben parida!
A Filomena faise co cocheciño e arranca de alí rematando o contencioso.
-Imos á muralla, que xa é hora da teta!
-Voulle dar o peito na muralla, afastada da xente, coma se fose un acto vergoñento? -protesta a nai-. A OMS aconsella aleitar onde sexa e cando sexa!
-Se queres, imos a Telelugo e que o retransmitan antes da Gala do Deporte! -suxire o avó.
-Vivides na época da Pleisteison, non na do Pleistoceno. As nais de todo o mundo aleitan aos seus fillos nos parques, e onde lles cadra. É un dereito que temos conquerido despois de anos de loita.
-Nunca vin que ti loitases por outra cousa que non fose durmir a sesta -dille entón o Pelúdez.
E boa a fixo, porque a muller enrabecha e senta nun dos bancos da media lúa, onde está o xadrez. Colle a súa filla e pona a chuchar diante dos gaiteiros de Ariños da Freba, que viñan contra o quiosco atacando a Muiñeira de Freixido.
Eles que ven as mamadeiras da Vanesa, mudan de sintonía, de lingua e de todo, prá cantar:
-Tus pechos cántaros de miel, cómo reverbeeellan! Son tus perjúmenes, mujer...
O avó escarrancha das risadas que bota. A Filomena ten que tapar a boca porque se lle escapa a forza. O Peludeciño non sabe onde meterse e a Vanesa, finalmente, tamén estoupa nunha gargallada, xa que logo era o centro de atracción da festa.
-Despois da vergonza que pasei, tesme que compensar, porque hoxe non quero perder nin o concerto da Lucía Pérez, nin a verbena da Paris de Noia, que feguran dentro das miñas preferencias musicais máis salientables.
-Feito! -aproba o Pelúdez-. E sen esquecer os foguetes artificiais, que sendo hoxe o día do patrón, queimarán o que non está nas escrituras.
Logo levamos ao Járrison a ver o Mago Rafa e despois, ás barracas, aínda que o cativo, que xa sabe latín, di:
-Hoxe non é o mellor día. Hai moito persoal, son máis caras e duran menos tempo. Pero se quederes...
-Carafio prás novas xeracións! -comenta Pelúdez-. Semella que xa veñan aprendidas sobor das primas de risco e dos tipos de interese.
-Sonche os novos tempos -di a Filo colléndoo do ganchete-. A nai aleita en público, o fillo fai por conter o gasto... non estás fachendoso da túa familia?
-Home! Non son os Pujol, pero todo axuda a levar a economía!
Xa de volta, Lucía cantaba na Praza de Santa María a súa terceira peza prá disguto da Vanesa, que lle berra:
-Oiches, Lucía? Xa que ti es de alí, non poderías volver O Inicio?
Pero non, claro.
Coa orquestra de Noia, a familia enteira botouse a pernicochear. Iso síi con algunha protesta de Pelúdez pola árbore que medrou diante do escenario sur e que non lle deixaba ver ben aos cantistas.