Maximum Overdrive

Non sei... O calendario é o que ten: semella unha carreira de Fórmula 1 porque, se non cho din, non sabes quen vai primeiro. Deste xeito, o Entroido non se sabe se vai antes da Cuaresma ou vén sendo ao revés. O martes de Entroido é o último día da Cuaresma anterior, ou o mércores de Cinza é o primeiro do Entroido do ano que vén? Nestes días incertos, non tiñamos xa dabondo coa inmersión lisérxica de cotío que vai Bieito XVI e renuncia á cadeira de Pedro o derradeiro luns de Entroido, acontecemento histórico onde os haxa, do calibre do asasinato de Kennedy, o roubo do Códex Calixtinus ou o ascenso simultáneo de Celta e Dépor a Primeira o ano pasado. No tránsito indefinible da festa rachada ata o tempo de penitencia, Joseph marcha porque ten que marchar: mal pensados teríamos que ser para pensar que marcha por saír de marcha!

Ten o martes de Entroido un non-sei-qué de máxico. Pode que agora a xente saia á rúa cos disfraces que as grandes superficies e a rabiosa actualidade impoñen con crueldade, pero a tradición pagana galega ten máis que ver co do-it-yourself (faino ti mesmo) dos punks londinenses de finais dos setenta do século pasado. Vale que pantallas, peliqueiros e cigarróns xa teñen os seus propios códigos, ritos e iconografía, todo iso recoñecido, catalogado e admirado aquí e alén dos mares oceánicos, pero o Entroido galego, nos tempos escuros da prohibición (si, fillas e fillos, si: o Entroido estivo prohibido!), non desapareceu. Pode que nas grandes urbes non se podían facer moitos alalás, pero en vilas e aldeas as xentes botaban man do que fose (roupa vella, máscaras made-in-feito-na-casa, farrapos vintage…) e pasábano en ghrande sen que a Ghuardia Sivil dixese nin mu. Tralo enterro da sardiña (da parrocha, din nalgures), no tempo de Cuaresma non conviña comer carne, que o cura xa estaba mosqueado dabondo con tanto día (e noite) de esmorga e carallada; pero do viño e a aughardente non falaba ninguén, arredemo!, e os corenta días ata a Paixón do Noso Señor Xesucristo facíanse máis levadeiros cuns grolos perto da lareira.

Nestes tempos abraiantes, a Fórmula 1 dos acontecementos hiperacelerados déixanos medio choscos. Xa non temos Papa de Roma porque Bieito renunciou ao mandato do Espírito Santo (quen o ía dicir!) para dedicar a súa vida ao que mellor sabe facer o xénero humano: iso tan pouco cool que vén sendo morrer. No seu caso ten unha xustificación: quere dedicar o tempo a ler os autores que tanto lle gustan, xa queira o Altísimo como se non. Renunciou ao (en)cargo o luns de Entroido, o que ten o seu aquel, e agora, nestes tempos de espazos sen fume, temos que esperar unha fumata branca que anuncie o relevo. O ciclo, o circuíto, o eterno retorno e a Teoría Alieníxena fannos dubidar. Quén foi primeiro, Cristo ou o Anticristo? Quen vai primeiro, Vettel, Alonso ou Luis Moya? Benedicto piloto suicida conducindo en dirección contraria por diante da Capela Sixtina? O ciclo non remata; e nós, anticristos como Deus manda, imos a tumba aberta e a todo ghas: maximum overdrive!

Comentarios