La libertad de decidir

LOGO DE CATRO FILLOS e unha guerra, aquela muller andaba a saltar dos carros abaixo polas corredoiras dunha vella aldea galega para ver se o seu quinto embarazo non ía adiante. Non llo contara a ninguén. Pola noite, na cama, rezaba canto sabía cos ollos e as mans moi apretadas, pois morría de medo pensando no que podía acontecer se finalmente non era quen de deter aquilo.

O século XX era aínda novo. Daquela non existía a RU-486, nin a lei de prazos, e a planificación familiar quedaba moi lonxe. Poucas eran as mulleres que tiñan acceso á educación. Elas casaban e criaban tantos fillos como chegaban a concibir en tempos de entreguerras. A non ser que atopasen no camiño unha sorte de discreta curandeira capaz de xuntar as herbas precisas para acabar co seu problema e sen acabar con elas no intento.

Décadas máis tarde chegaron os voos a Heathrow. Naquela época moitas mulleres deixaban a vida en quirófanos improvisados en comedores, as pseudoclínicas clandestinas do noso país, sen hixiene nin garantías sanitarias de ningún tipo, e logo de sérenlles practicados os métodos máis brutais para resolver unha situación que ademais supuña un estigma para a muller hai corenta anos.

Foi nos sesenta cando rapazas como Ana e mailas súas amigas reuniron con moito esforzo os cartos necesarios para que ela, aínda na universidade, puidese voar á capital británica para abortar. Viaxou soa e asustada. E cando volveu semellaba ter alomenos dez anos máis.

Dos tempos do ‘Nosotras parimos, nosotras decidimos’ e a primeira lei socialista é Laura, que conta nunha reportaxe que non dubidou en interromper o seu embarazo logo de sufrir unha violación. Tamén Silvia, que sempre tivo claro que non quería fillos. Aínda que non lle foi doado conseguilo. E Carmen, que tiña quince anos cando soubo de que ía ser nai. A súa propia avoa acompañouna ata a clínica privada. Tiveron que pasar anos para que o ‘asunto’ -que lle chaman algúns- acadase unha certa normalización. Porén, aínda hoxe, cunha lei de prazos vixente que trata nos corredores da seguridade social o Ive como un tema de saúde máis, cada vez que unha muller pronuncia a palabra aborto prodúcese un sobrecolledor silencio ao seu arredor. Sábeo Blanca, que hai ben pouco concluíu que nestes tempos compríalle frear a xestación para protexer a súa pequena familia. E Milagros, á que aínda hoxe se lle enchen os ollos de bágoas cando pensa no día que soubo que o feto que medraba no seu seo non era compatible coa vida. Sábeo Xulia, que chegou a ter a pílula abortiva na man e non foi quen de tragala. E Lis, que logo de darlle moitas voltas tomou a decisión de tirar para adiante soa co seu fillo.

Dun xeito maduro e responsable, nalgúns casos consensuados coas súas parellas, aquelas mulleres, agarrándose ao dereito que polo de agora manteñen, tomaron unha decisión que ía cambiar as súas vidas para sempre. Unha decisión sobre o seu corpo. Adoptada en liberdade, coa seguridade de sentirse protexidas por un sistema sanitario, amparadas pola lei e acompañadas nesa difícil travesía polos profesionais e as persoas que se agochan baixo as batas brancas. E nunca influídas nunha ou outra dirección. Tiveron o dereito a elixir. E exercérono libremente.

Di o ministro de Xustiza máis inxusto da democracia que o aborto non é un dereito, senón un drama. Impulsa Gallardón unha reforma elaborada por quince homes, presuntos expertos en nada, que non quixeron nin escoitar a mulleres, nin a colectivos, nin a profesionais da saúde para tratar un tema tan delicado como este. Considera a nova normativa que a muller non ten sequera capacidade para decidir por si mesma. Lanza ás persoas sen recursos a procurarse unha resposta sen garantías de salubridade e fai retroceder á sociedade en xeral e á muller en particular aos anos hipócritas das viaxes a Londres (que nestes tempos terán o seu destino en Portugal) no nome do cumprimento dun programa electoral que fai augas por todos os ministerios. Condena ás vítimas das agresións sexuais a demostrar a súa traxedia e xulga as rapazas novas que deciden non optar pola maternidade e as futuras nais que agardan os resultados dunha proba que determina se o futuro bebé ten malformacións ou non.

Aínda por riba pretende convencernos de que a súa reforma, paternalista e retrógrada, constitúe a lei máis avanzada e progresista das que leva aprobadas o Goberno e vaticina sen pudor algún que o resto de Europa que hoxe cuestiona, rexeita ou critica a reforma española entrará a debater nos termos que el propón. Enarbora o ministro a bandeira da defensa dos non nacidos, ao mesmo tempo que o seu Goberno aboca á desesperanza a milleiros de nenos de familias que hoxe tratan de sobrevivir no umbral da pobreza, ou de pequenos que chegan con fame ao colexio neste país do primeiro mundo, ou que nacen en fogares sen calefacción sequera, que teñen cada día menos dereitos e que terán no futuro menos oportunidades cós seus antecesores.

Certo é que precisamos dun tecido social que ofreza todo o seu apoio e amose todas as portas posibles ás mulleres que se atopen nesa encrucillada para que poidan escoller o seu camiño en total liberdade, coa garantía de ter os seus dereitos intactos. Un sistema que protexa as familias e por ende os nenos. E do mesmo xeito cómpre apostar tamén aquí pola educación, pola sexual, para evitar que as rapazas e os rapaces novos se atopen nunha situación tan complicada como un embarazo non desexado.

Aínda así, ninguén debería influír nunca nunha decisión tan íntima e persoal como é a de ser nai. As mulleres que optaron por vivir a maternidade e as que non, as que un día decidiron que non era o momento, as que continuaron adiante a pesar de todo, as que loitaron e loitan pola liberdade e igualdade da muller, sexan de dereitas ou esquerdas, novas ou vellas, con e sen estudos, parlamentarias ou cidadás de a pé... Elas, todas elas, sábeno moi ben.

Comentarios